Een maand in Suriname, wat gaat de tijd snel zeg. Een eerste maand waarin ik al super veel leuke dingen heb gedaan en gezien, waarin ik me iedere keer weer afvraag of mijn 'vakantie' er nog niet op zit en ik terug naar Nederland moet. Maar gelukkig mag ik hier nog twee maanden genieten en begint het steeds meer door te dringen dat het echt geen vakantie is, maar hard werken.
Gelukkig ben ik in de weekenden voor mijn gevoel wel echt even op vakantie wanneer ik aan het zwembad onder een palmboom lig..

Ik ben nu twee weken werkzaam op het Internaat, mijn derde volle week gaat over een paar uurtjes beginnen.
Wat een ervaring was dat.. het beginnen op een nieuwe stageplek (voor het gemak maar even stage genoemd, project voor minor is zo langdradig) is altijd even wennen, ook in Nederland. Moet je voorstellen hoe dit is in een ander land waar je helemaal nieuw bent.
In Nederland heb ik nog niet eerder gewerkt met jongeren in de leeftijd van 14 t/m 24 jaar die zich afvragen wat jij in vredesnaam komt doen. Het internaat bestaat uit 36 meisjes en 46 jongens en is het enige gemengde internaat in Paramaribo. Er komen jongeren uit het binnenland die in Paramaribo naar school gaan. Doordat zij te ver weg wonen kunnen ze niet vanuit huis naar school.
Op mijn vorige trip heb ik een klein beetje kennis mogen maken met het leven in een Marrondorpje, hierbij heb ik gezien op welke manier zij leven, hoe primitief het is. Het educatieniveau is dan ook laag en de jongeren komen op het internaat aan met een achterstand. Niet alleen een leerachterstand, maar ook een achterstand op sociaal-emotineel vlak en sociale vaardigheden. Dat betekent dat op het moment dat de jongeren voor het eerst op het internaat komen, zij niet gewend zijn aan de gang van zaken. Het gebruiken van een toilet, eten met bestek, het hebben van een dag- en nachtritme.. Ze worden meestal wel goed voorbereid door familie op hoe anders zij zich moeten gedragen als ze naar het internaat komen, maar als je er dan echt bent is het toch ineens wel wennen.
Ik moet me dit goed blijven beseffen op het moment dat ik aan het werk ben en jongeren gedragen zich op een zeer storende manier. "Waar komen ze vandaan?" "Wat zijn ze gewend?" "Weten ze de regels?"
Het is soms lastig om je dit te beseffen omdat het vaak gaat over dingen die, voor ons, erg vanzelfsprekend zijn.

Wat me erg op is gevallen is dat niet iedereen je aankijkt. Thuis leren zij dat het onbeleefd is om iemand aan te kijken. Vooral bij de jongeren die nieuw zijn merk ik dit. Op het moment dat ik tegen ze praat, of zij tegen mij, kijken ze overal heen, behalve naar mij. Dan heb je dus het privilege om mij aan te kijken.. kijk je weg, gemiste kans.
Het is dus voor de jongeren een geheel nieuwe manier van doen. Waar ze thuis iemand juist niet mogen aankijken, moeten ze hier op het internaat en op school iemand juist wel aankijken. Hetzelfde geldt voor hoe luid je praat. Veel jongeren kan ik niet verstaan omdat ze ontzettend zacht praten. Zelfs met je oor zowat naast hun mond is het nog niet altijd mogelijk om het te verstaan.
Het vergt dus voor de jongeren veel aanpassingsvermogen, maar hetzelfde geldt voor mij.
Er is een strak regime waar de jongeren zich aan moeten houden. Bijvoorbeeld het verplichte rustmoment van 2 tot 4, een uur huiswerk maken daarna en reacreatietijd vervolgens. Vanaf 6u eten en van 8 tot 10u wederom verplicht huiswerk maken, voor de oudere pupillen soms zelfs tot 12u. Hierop wordt allemaal streng toezicht gehouden en iedereen dient zich te houden aan de regels. Zoals je ziet.. veel momenten op een dag voor huiswerk en dat is ook echt nodig. Ze krijgen hier heel veel huiswerk. Als ik het vergelijk met hoe ik het op de middelbare school heb gehad.. wauw, peanuts. Hier is het echt flink aanpoten.
Ik geef ook huiswerkbegeleiding.. hartstikke leuk als je vragen krijg over wiskunde, natuurkunde en scheikunde. Juist ja, daar kan ik dus absoluut niet bij helpen. Zijn die jongeren mooi klaar mee..

De eerste week vond ik moeilijk, de jongeren vonden het heerlijk om te kijken tot hoe ver ze konden gaan en om uit te testen hoe ik reageer. Op het moment dat je dan de taal niet spreekt, je in je eentje tussen 46 jongens staat en ze ver proberen te gaan, voel je je niet altijd even op je gemak kan ik vertellen.
Vorige week ging dit beter en beetje bij beetje komen de jongeren iets meer naar me toe om een praatje te maken.
De grootste uitdaging die ik voor nu heb; contact maken. Maar dan écht contact maken. Dit krijg je namelijk niet zo snel. Ik merk dit bij de jongeren doordat ze vrijwel alle vragen beantwoorden met; "Ja mevrouw", "Nee mevrouw". Maar echt diepgaander dan dit is nog lastig.

Deze week ga ik voor sommige jongeren naar scholen omdat de ouder niet bij oudergesprekken aanwezig kan zijn. Ik ga hen representeren en de kennismakingsgesprekken voeren. Ik ben dan het aanspreekpunt op het moment dat er iets aan de hand is.
Ook ga ik deze week praten over het project dat ik zou kunnen gaan uitvoeren. Ik krijg veel vrijheid en er ligt geen kant en klare opdracht om uit te voeren. De opdrachtgever laat mij hierin vrij. Leuk, maar wel lastig. Wat moet ik doen? Wat kan ik doen?
Nou, uitdaging zat.

Ik ga nog in gesprek met de opdrachtgever, mijn begeleider en tevens ook de directeur van het internaat over hoe het bedrag dat opgehaald is besteed kan worden. Ik heb zelf wel een paar ideeen, maar dit zal zeker in overleg gaan. Iedereen die dus geld heeft geschonken; jullie horen zeer zeker nog hoe dit gebruikt zal worden. Een ding is in ieder geval zeker; het komt zeer goed terecht.

Gelukkig kom ik na mijn werkdagen thuis in een gezellig huis wat ook steeds meer als thuis begint te voelen. Ik mis Nederland ook wel, maar doordat ik zo veel dingen mee maak en zo veel te doen heb is er helemaal niet zo veel tijd om hierover na te denken.
Ik waardeer alle lieve berichtjes die ik iedere keer weer krijg ontzettend. Leuk om te lezen dat mensen me volgen en aan me denken, lief!

Dit weekend heb ik een rustig weekend gehad, geen gekke tripjes. Wel lekker ontspannen aan het zwembad. Op zondag heb ik een soort mini stadstourtje gedaan. Door de stad gelopen, foto's gemaakt en uiteindelijk geëindigd bij Fort Zeelandia voor een rondleiding door het museum. Super interessante geschiedenis heeft dit land toch. Wat opvalt; er is nog niet veel onderzoek gedaan naar bepaalde aspecten van de geschiedenis en van de huidige samenleving. Zo vertelde onze gids dat je nog niet zo lang Geschiedenis kunt studeren aan de universiteit. Hieruit blijkt dat het land in ontwikkeling is, maar nog niet zo ver is als dat wij in Nederland bijvoorbeeld zijn.
Ook interessant bijvoorbeeld; Suriname leeft met zo veel verschillende culturen samen, ieder een eigen geloof en religie, maar toch verloopt dit allemaal vreedzaam. Hoe kan dit? Wat maakt dat het hier in Suriname wel kan?
Een ontzettend interessant land, dat is een ding dat zeker is!