Laatste weekje SU

Wow, de laatste week alweer in dit prachtige land. Nee, oké.. dit klinkt raar. Ik zit momenteel alweer 1,5 week in Nederland. Maar met een beetje uitstelgedrag kan ik best nu alsnog schrijven over mijn laatste week in SU.

Op de donderdag voordat ik zou vertrekken had ik officieel mijn laatste echte werkavond op het internaat. Mijn eindproduct moest dan ook al echt af zijn wat betekent dat ik de woensdagavond (en nacht) als een malle heb moeten werken om alles af te krijgen. Ik heb namelijk in de loop van de weken allerlei dingen verzameld en gekopieerd om leesmappen te kunnen maken. Ik heb een leesgroep opgezet en mijn eindproduct gericht op de leerlingen zodat zij zelf met deze groep door zouden kunnen gaan. De personen die hier extra aandacht aan zouden willen geven kunnen dit met behulp van de leesmap zelf oppakken en voort zetten.
Dat betekent wel dat er een hoop in zo’n map zit. Om precies te zijn 128 pagina’s per map, en 7 mappen. Deze had ik voor woensdag wel netjes allemaal gekopieerd en alles lag al een week netjes als een grote stapel op het bureau. ‘Komt wel’, ‘heb ik zo gedaan’.. mijn uitstelgedrag is echt altijd amazing. Tot het moment dat het echt moet. Vol goede moed begonnen en toen besefte ik me dat het echt heel veel werk was omdat de blaadjes ook nog niet gesorteerd waren. Gelukkig waren er allemaal lieve mensen die aanboden te helpen. Dus zij hebben gesorteerd en ik uiteindelijk de eindsortering en overal gaatjes in gemaakt om het in mappen te doen. Nou denk je.. gaatjes maken.. easypeasy. NOT. Het was een perforator zonder bladzijde meter, of hoe noem je zoiets.. Ik moest dus zelf meten waar de gaatjes zouden moeten om ze netjes in de map te krijgen. En dat dan voor 896 blaadjes.. Vervolgens handmatig de inhoudsopgave en bladzijde nummering en toen was het ineens al nacht. Maar ze waren wel op tijd af, proud.

Het eindgesprek met mijn projectbegeleider ging goed, veel complimenten en mooie woorden. Uiteindelijk heb ik adviescijfer van hem een 9 gekregen. Waar ik eigenlijk nog meer waarde aan gehecht heb zijn de gesprekken die ik heb gehad met verschillende jongeren van het internaat. Ik heb met hen gepraat over hoe zij mijn aanwezigheid hebben ervaren en hoe ze mij zouden beoordelen. Ik heb daar heel wat mooie woorden over gehoord waardoor ik zeker kan zijn dat ik een mooi en positief beeld heb kunnen neerzetten waar ik heel trots op kan zijn. “Je bent niet zoals anderen” en “Je voelt als een van ons”.. mooie woorden.
Mijn officiële afscheid was op dinsdag. Ik vind het moeilijk om weg te gaan en zulke mooie mensen niet meer te kunnen zien. Het was zo gewoon geworden, heel normaal en prettig om te werken met leuk contact met de jongeren, heel gek om daar weg van te gaan. Maar wat moet, dat moet.
In 2018 bestaat het Christoforus Internaat 50 jaar en willen ze een groot feest houden met reünie. Hier ben ik alvast voor uitgenodigd, dus die staat al genoteerd in mijn agenda.

Vanaf dinsdagavond had ik dus nog twee dagen vrij. 1 echte dag eigenlijk want donderdag vertrekken. Dinsdag nog een hele fijne nacht gehad om vervolgens woensdagochtend vroeg te vertrekken naar Frans Guyana met Laura. Alweer Laura? Ja, alweer Laura. Goed team, told yah. Eigenlijk bestaat het oorspronkelijke goede team uit drie personen, onze El ook. Maar onze El had dingen. Dus weer op pad met z’n tweetjes.
Via de huisbaas hadden we een chauffeur geregeld die ons naar Frans Guyana zou brengen en ons daar een beetje zou helpen. Deze meneer kwam ons thuis ophalen en toen we in de auto stapten werden we verrast door een bijzonder geurtje.. er stond een grote bench met drie pitbull puppies in de achterbak. Nou hou ik heel erg van honden en ben echt wel wat geurtjes gewend, maar deze hondengeur was best aanwezig. Gelukkig wen je aan zo’n geur en was het goed te doen om ongeveer twee uur te rijden.
De bedoeling was dat de honden in Albina afgeleverd werden aan een vriend. Die vriend was helaas toch maar niet in Albina, dus zaten we met drie puppies. Uiteindelijk heeft chauffie aan mensen gevraagd in de buurt van waar we op de boot zouden stappen of hij de bench daar neer mocht zetten. Zo hebben de hondjes in de schaduw gewacht tot wij weer terug zouden komen.
Dus even wat voorinformatie; Frans Guyana is een ander land. Voor mensen die hun toeristenkaart (waarmee je drie maanden mag verblijven) moeten verlengen kunnen naar Frans Guyana gaan, dan stempel je namelijk uit, je bent weg uit Suriname en stempel je in bij Frans Guyana. Als je dan weer terug komt in Suriname kom je nieuw binnen en moet je een nieuwe toeristenkaart kopen.
Maar dit was natuurlijk de laatste dag van onze Amber dus een beetje zonde om weer een nieuwe toeristenkaart te kopen. Dus ik ging als Ali Illegali een beetje stiekem het land in. Daar zal ik hier maar verder niet te veel over zeggen, deze brave Hendrik vond het allemaal al erg spannend om iets illegaals te doen, laat staan uitgebreid vertellen hoe.
Bij Albina (Suriname) kun je namelijk alleen per boot over naar de Frans Guyana. Laura haar stempel, ik en gids netjes in de taxi op haar wachten.

Frans Guyana is, surprise surprise, Frans. Het behoort tot Europa. In Suriname rijden ze links en zit het stuur aan de andere kant, hier zit het stuur ineens weer zoals we gewend zijn. Frans nummerplaatje en het voelt ineens ook weer een beetje Europees. Wel Tropisch Europees. Maar het gaf een hele leuke vakantiesfeer. Er is niet zo heel veel te doen in het kleine plaatsje St. Laurent, maar het is wel heel leuk om er doorheen te lopen. Over de markt en door lieve kleine straatjes.
Een kleine bijkomstigheid is dat ze hier natuurlijk ook allemaal Frans praten. Nou heb ik dus nog nooit Frans gehad op school en kan ik je vertellen dat ik gru-we-lijk nerveus wordt van Frans sprekende mensen. Ik snap namelijk geen woord en het gaat allemaal zo snel. Dat betekent dan ook dat ik ook direct niks meer uit mijn mond hoor komen. Ik kan heus wel bonjour zeggen als ik iemand langs zie lopen.. Nee, in plaats daarvan lach ik een beetje schaapachtig en beweeg m’n lippen zodat het líjkt alsof ik iets zeg, maar dat het zelfs voor mij niet verstaanbaar is. En dat alles natuurlijk in de hoop dat ook maar niemand iets aan me vraagt, dus te lang oogcontact altijd ten zeerste vermijden.
Gelukkig had ik een Belg bij me die naar eigen zeggen “een beetje” Frans kan en vervolgens in duizend zinnen croissantjes besteld en aan Jan en alleman kan vragen waar ze kan pinnen. “Beetje”. Ik allang blij natuurlijk.
Na het hele stadje door gelopen te hebben en verschillende bezienswaardigheden hebben bekeken, gaan we weer op de zelfde manier terug. Wederom vertel ik niet hoe want misschien wil de Frans Guyaanse politie (zou je dat zo zeggen?) me alsnog wel oppakken. Je weet het maar niet hè.
Op de terugweg komen we langs het dorpje Moiwana (op de heenweg ook, maar toen deed deze mevrouw haar schoonheidsslaapje natuurlijk weer eens). Dit is een dorp met een flinke geschiedenis, hier is 40 jaar geleden een binnenlandse oorlog gevoerd wat nu de boeken in gaat als ‘het bloedbad van Moiwana’. Daar in de buurt zijn we gestopt bij een kreekje met een soort colawater. Een heel mooi plekje. Daar hebben we de honden ook even lekker laten lopen. Terwijl ik daar zat op een bankje keek ik om me heen en besefte ik me ineens wat ik allemaal meemaak en hoop ik dat ik alles wat ik gezien en ervaren heb voor altijd blijf herinneren. Dus nog maar eens even extra om me heen gekeken om een mindfoto te maken die voor altijd moet blijven bestaan. Nou heb ik niet zo veel vertrouwen in mijn brein dus ook maar een gewone foto gemaakt, dat begrijp je.
De terugweg verder zijn Laura en ik allebei in een diepe, diepe slaap gevallen. Weer thuis aangekomen en na een hele leuke en gezellige dag gehad te hebben met onze gids is het nu tijd om af te rekenen.. Helaas hebben wij iets anders begrepen van de deal die we gemaakt hadden dan hij. Er moest dus nog even onderhandeld worden over een prijs. Er zijn mensen die daar heel goed in zijn.. die mensen zijn wij dus niet. Uiteindelijk een hele kleine, mini middenweg gevonden waarin wij natuurlijk wat meer water bij de wijn hebben gedaan dan andersom, maar goed.

’s Avonds met heel het huis nog een afscheidsdinertje en daarna al afscheid nemen van de meeste huisgenootjes omdat zij de volgende dag gewoon moesten werken. Heel gek gevoel om afscheid te nemen als je echt niet wilt gaan en daardoor ook niet het gevoel hebt dat je gaat.
Helaas is er tijdens ons reisje naar Frans Guyana niks mis gegaan dat ik bijvoorbeeld mijn paspoort kwijt ben geraakt, de boot niet meer terug naar SU zou varen of wat dan ook.. dus ik moest donderdagochtend toch echt mijn koffer inpakken. Ik ben al geheel ingeburgerd en maak me dus niet snel druk en heb alle tijd. Om 14.30 zouden we vertrekken met de auto naar Zanderij en daarvoor moest ik nog even naar de winkels. Uiteraard wilde ik de kans niet laten schieten om ook nog even langs de Waterkant te gaan voor lekkere baka bana’s. Dus eerst daar even gestopt en vervolgens door naar de winkel. Klein probleempje vervolgens: We konden geen taxi meer krijgen. Het was erg druk en alle taxi’s waren bezet. Het liep al tegen 14.00 en ik moest nog douchen, laatste dingen inpakken en vertrekken. Uiteindelijk hebben we nog even een verse kokosnoot gehaald en rustig gewacht tot er wel een taxi beschikbaar was onder het genot van een overheerlijke baka bana.. nou, wie maakt zich druk? Niet nodig joh.
Uiteindelijk was ik om 14.15 thuis waar iedereen al op de bank klaar zat om te gaan. Maar ik wilde toch echt nog even douchen. Ik dus onder de douche gesprongen, Ilse mijn koffer verder ingepakt en kamer opgeruimd. Uiteindelijk was ik om 14.27 klaar.. en dat was dus precies op tijd!! No Spang, No spang!

Ik heb vanaf dat moment mijn verstand en gevoel even uitgezet zodat ik heel stoer en zonder tranen in het vliegtuig kon stappen. Op het moment dat het vliegtuig de lucht in ging en ik Paramaribo steeds verder weg zag gaan liepen de tranen over mijn wangen. Vervolgens ben ik in slaap gevallen en amper meer wakker geworden tot ik in Nederland was.
Op Schiphol stonden papa, mama, Jessie, Roy en Alyssa op me te wachten. Eindelijk weer knuffelen! Ook fijn!

En nu.. 1,5 week terug. Eindelijk begin ik weer een beetje te wennen. In het begin heb ik er heel veel moeite mee gehad, vooral omdat ik gewoon langer had willen blijven. Ik vind het fijn om hier iedereen weer te zien, maar daar heb ik een leventje opgebouwd dat ik achter heb moeten laten. Gelukkig geeft dit heel veel mooie herinneringen die me voor altijd bij zullen blijven.
Ik heb heel veel mooie momenten gehad, nieuwe dingen geleerd, mezelf beter leren kennen, veel mooie mensen leren kennen, nieuwe vriendschappen gemaakt en hele bijzondere banden opgebouwd.

Ik heb genoten!

Grantangi & mi o si.
Dikke vette brasa en bosi

Peperpot avontuur

Voor de laatste drie weken heb ik nog een hele waslijst met alles wat ik wilde doen. Helaas moet ik ook gewoon werken en project afronden, dus alles kan niet. Maar wel een aantal dingen. Zoals bijvoorbeeld naar Peperpot gaan met Laura.. Je weet wel.. die keer dat Laura en Amber op de fiets gingen naar Peperpot en uiteindelijk in het donker, onder een afdak in the middle of nowhere aan het schuilen waren...

Lekker op woensdagmiddag (in the heat of the day) naar Commewijne om naar Peperpot te gaan.
Peperpot is een natuurreservaat dat eindeloos groot is, vroeger is het altijd een koffie- en cacaoplantage geweest. Je kan hier heen met de taxi heen over de brug van Paramaribo naar Meerzorg, Commewijne. Dan laat je je afzetten bij Peperpot en ga je vanuit daar een wandeling maken door het reservaat.
Maar wat je óók kunt doen is gewoon met de fiets erheen. Vanaf de Waterkant pak je dan een bootje en ga je met je fiets over, vanuit daar fiets je vervolgens naar Peperpot. Dit leek ons dus de beste optie.

Laura was de hele dag vrij, maar ik moest de ochtend nog werken. Dus rond half 1 was ik thuis en lekker nog even op mijn gemak omkleden etc. Geen haast, alles rustig..
Fiets geleend van een huisgenootje, water mee, zonnebrandcrème mee, geld mee, telefoon mee en go.
Om te beginnen is het hartstikke leuk hoor om in Paramaribo te fietsen, maar je moet goed nadenken en uitstippelen waar je mag fietsen omdat veel wegen een richtingswegen zijn. Dus ook voor de fiets dus soms vraag je je ineens af waarom een auto op je af komt rijden.. dan zit je dus op de verkeerde baan.
Nou had ik het getroffen met het lenen van de fiets; ik had de lilliputterfiets. Heel lief natuurlijk dat ik hem mocht lenen.. dus mij hoor je niet klagen (beetje dan). In het begin was het ook echt nog wel grappig dat mijn hakken telkens de grond raakte en mijn knieën het stuur. Mijn rug vond het later in de rit echter niet meer zo leuk. Het zitten als een soort kromme banaan en dan fietsen is schijnbaar niet direct de beste keuze voor je rug.
Anyway, aangekomen bij de Waterkant hebben we eerst nog even lekker wat eten gehaald. Bami en een baka bana met pindasaus van de Waterkant.. oeff, daar kun je me voor wakker maken hoor.
Maar in dit geval was ik al wakker en konden we de boot op met de fietsen naar de overkant. We kwamen daar aan bij een pier waar andere bootjes stonden en liepen over de vlonder langs allemaal mannetjes die daar samen aan het chillen waren. Het voelt altijd een beetje als een attractie als je daar voor ze langs loopt en iedereen je aankijkt. Maar met een vriendelijke lach en gedag is alles goed en vertelde ze ons al hoe we moesten fietsen. Niet dat we dat goed begrepen hadden, maar gelukkig stond er nog een bord met de plattegrond zodat we daar konden kijken hoe we moesten fietsen. Daar kwamen we tot de conclusie dat we absoluut naar rechts moesten. Zo gezegd zo gedaan.. lekker fietsen naar de rechterkant. Ik merkte al een beetje dat we bergopwaarts gingen, zo heel stiekem. Maar pas toen we haast voor de brug stonden besefte ik me pas dat we verkeerd gefietst waren want zo kwamen we weer bij de brug om naar Paramaribo terug te gaan. TOP!

Daar in de schaduw dus maar even gestopt om het eten op te eten. Een bijzonder vriendelijke man, met de nadruk op bijzonder, kwam ook even langs en bood ons verschillende dingen aan. Je weet wel, of we hasj wilden.. of hij ons mocht verwennen.. je kent het wel, hartstikke normaal.
Snel weg dus om onze weg te vervolgen. We zijn een mooi straatje in gereden waar een en al rust was. Af en toe stond er een keer een huis, maar verder alleen natuur en rust. Heerlijk om daar te fietsen en de stad even achter je te kunnen laten.
Op mijn kleine fietsje ging ik achter Laura aan, vol goede moed en me helemaal kapot trappen om haar bij te kunnen houden terwijl ik de lucht in mijn band langzaam aan weg kon voelen lopen. Nou, uiteindelijk hebben we het gehaald en konden we onze fietsen neerzetten bij het museum van Peperpot. Daar hebben we onze kaartjes gekocht en zijn we de jungle in gegaan. Er zijn bepaalde paden die je kunt volgen om zo je route te lopen. Er zijn ook paden die ooit paden zijn geweest, maar nu niet meer dienen als paden of geen paden.. die zijn eigenlijk veel interessanter. Zo zijn Laura en ik een beetje hetzelfde en hoefde we elkaar alleen maar aan te kijken om te beslissen of we op het pad gingen of zelf een pad gingen maken. Zo hebben we heerlijk gelopen en genoten van de natuur. Ik vind de natuurlijk zo bijzonder, ik zou een hele dag alleen maar kunnen zitten en rondlopen en alleen maar kijken naar alles wat er gebeurd en alle geluiden die je hoort. Soms even vast in beplanting die mooie striemen op mijn huid achter hebben gelaten of over een slootje springen. Laura eerst met een mooie zuivere sprong en dan dit lompe ei die natuurlijk met en been in de sloot beland. Maar goed, klunzigheid is aandoenlijk, toch?!
Er zouden apen en andere dieren zitten dus we waren overal op voorbereid.. maar niks te zien natuurlijk. Iedereen zegt ook altijd dat je in de ochtend moet gaan want dan is de kans om apen te spotten het grootst. Maar waarom doen wat iedereen doet als je ook je eigen plan kunt trekken?!
Zo hebben we dus een tijdje rondgelopen tot we uiteindelijk apen zagen. En niet zomaar apen zagen.. we zaten als het ware tussen een apenfamilie. Overal, aan alle kanten sprongen apen. Naast ons in de bomen, over ons heen.. echt heel bijzonder. Zo zijn we een tijd lang gelopen, de apen volgend. Uiteindelijk kwamen we op een punt waar we even konden zitten. Daar zagen we ook een ander soort aap. Deze was wat groter en erg nieuwsgierig. Steeds kwam hij een stukje dichterbij, maar ook net zo hard weer terug.

Uiteindelijk besefte we ons dat het al aan het schemeren was en we nog midden in de jungle zaten en dat het misschien wel verstandig was om terug te gaan. Door het donker fietsen was sowieso geen optie plus mijn lekke band.. nee, dat werd hem niet. Gelukkig had ik goed contact met een taxichauffeur dus heb ik hem gesmst om te vragen of hij ons op kon halen met twee fietsen. Smsen was ook de enige optie aangezien mijn beltegoed zo goed als op was en Laura's beltegoed geheel op was. Perfecte timing.
Tijdens onze zoektocht naar de uitgang hoorde we in de verte al veel gerommel.. onweer. De lucht werd ook steeds donkerder en we wisten dat we moesten zorgen dat we heel snel weg moesten zijn. Uiteindelijk zette we net een voet bij het gebouw toen de regen begon. Niet zomaar regen, maar echt regen dat je de overkant amper kon zien. Daar zaten we dan.. in het donker, in de storm, met onze fietsen, in een ander district.. ideaal. Uiteindelijk zijn we opgehaald door Bryan, fietsen op het dak en gaan.
Hoe typerend weer dat ik zoiets meemaak.. maar wat een toffe middag hebben we gehad. Veel leuker dan een standaard ervaring. Laura en ik zijn dan ook wel weer echt een heel goed team hiervoor, allebei avontuurlijk en ‘het komt wel goed’. We hadden bedacht dat mensen ons ook wel zouden missen en misschien zorgen maken.. toen we thuis aankwamen was niemand er überhaupt van op de hoogte dat wij weg waren en dat we misschien wel verdwaald waren in de jungle tijdens een grote storm of nog op de fiets waren in het donker.. nehh, niemand wist ook maar ergens iets van. OK. En dat maakt het even funnier though.

Fondsenwerving

In Nederland ben ik, zoals je misschien nog weet, een project opgestart om geld in te zamelen. Ik heb een high tea georganiseerd. Met deze high tea en andere gulle donaties heb ik een bedrag van 550eu op kunnen halen. Een super mooi en groot bedrag waar ik iedereen die geholpen heeft en gegeven heeft heel erg dankbaar voor ben! Dus aller eerst mijn eigen dank. En namens het Christoforus Internaat; de directeur en de jongeren wil ik ook mijn dank uitspreken.

Op het Christoforus internaat zitten 82 jongeren, 46 jongens en 36 meisjes, van 14 t/m 24 jaar uit het binnenland. Zij kunnen niet thuis wonen omdat de afstand te ver is om scholing te kunnen volgen in de stad. Dat maakt dat zij op het internaat wonen. De directeur van het internaat is Dhr. Romalho. Samen met zijn vrouw heeft hij de verantwoordelijkheid over deze jongeren. Samen met een team van 5 surveillanten en 2 kokkinnen wordt de boel draaiende gehouden. Het leven op het internaat gaat volgens een strak regime en heeft als hoofddoel om uiteindelijk je studie te halen.
Ik draai mee binnen de dagelijkse gang van zaken. Ik besteed verder ook aandacht aan individuele begeleiding, activiteiten begeleiden en hou me bezig met mijn eigen project.
Ik heb een leesproject opgezet waarbij ik de jongeren wil stimuleren om te lezen. Het leesniveau is over het algemeen laag waardoor al gauw achtergelopen wordt. Een goed leesniveau heeft uiteindelijk een bijdrage aan een betere maatschappelijke positie.
Daarbij wil ik de Surinaamse schrijvers meer promoten. Zo heb ik een lezing georganiseerd waarbij we een Surinaamse schrijfster als spreker hadden, heb ik een afspraak gemaakt bij een uitgeverij om met een schrijfster te spreken en heb ik boeken aangeschaft. Deze boeken zijn van Surinaamse schrijvers en zijn speciaal ontwikkelt voor jongeren.
Ik lees iedere week met een groep en heb een bundel gemaakt met kopieën van deze boeken zodat we gezamenlijk kunnen lezen. Dat ik dit heb kunnen doen is allemaal mede mogelijk gemaakt door de donaties.

Met de directeur, meneer Romalho, heb ik gesproken over wat hij zou kunnen gebruiken voor het internaat. Het internaat draait niet, zoals wij dat in Nederland kennen, op geld van de overheid. Het moet draaiende gehouden worden van donaties en giften. De jongeren betalen een maandelijks bedrag voor onderdak, eten etc. Dit bedrag is niet toereikend voor de kosten die gemaakt worden. Dat wil zeggen dat het moeite kost om het hoofd boven water te houden, vooral nu met de economische situatie van het land. Dat betekent dat geld voor extraatjes of luxe producten er niet is.
Samen hebben we gesproken over hoe het geld besteed zou kunnen worden. Meneer heeft zijn wens uitgesproken rondom het hebben van een beamer. Nu moeten zij deze lenen van de zusters, maar dit is geen ideale situatie. Het zou fijn zijn als het internaat een eigen beamer heeft.. Wens 1.
De jongeren hebben tijdens een vergadering ook laten weten dat zij digitale televisie missen. Ze hebben tv’s, maar kunnen haast geen televisie kijken. Slechte kwaliteit en weinig zenders. Graag willen ze voor de jongens en de meisjes een converter, zoals dat heet, zodat ze tv om kunnen zetten in digitale tv.. Wens 2.

Dat betekent dat ik op pad ben geweest om aan de wensen te kunnen voldoen. De aanschaf van een beamer, 2 tv-converters en de bekostiging van mijn project is allemaal mogelijk gemaakt door u die geld geschonken heeft. Namens het internaat nogmaals grote dank. En ik kan u zeggen dat het zeer goed terecht is gekomen!

Pap en Mam op bezoek

Geloof me.. er heerst een vloek op het schrijven van een blog. Dit is welgeteld poging 3.. de pagina slaat het verhaal niet automatisch op en ik ben te eigenwijs om het eerst in Word te typen. Normaal gesproken kunnen mijn laptop en ik goed met elkaar overweg, maar op een of andere manier gaat telkens mis als ik een blog typ. Hij gaat ineens opnieuw opstarten, alles weg. Hij gaat ineens vastlopen, alles weg. Hij laat mij op verkeerde knopjes drukken, alles weg.
Nou deze frustratie weg is, kan ik voor de derde keer dit verhaal gaan schrijven.

3 weken geleden kwamen mijn ouders aan. Samen met twee huisgenootjes zijn we hen op gaan halen, ook hun ouders en vriendinnen kwamen namelijk in het zelfde vliegtuig.
Super leuk om ze weer te zien en te knuffelen, toch wel fijn. Vooral ook leuk om de kans te krijgen om ze alles te laten zien van mijn leventje hier. Voor mij is het al zo vanzelfsprekend hoe het leven hier gaat. Ik heb alleen nog maar positieve ervaringen gehad binnen Suriname dus dat is leuk om over te brengen.
Mijn ouders zaten in een mooi, rustig hotel dat toch dicht bij het centrum en dus dicht bij mijn huis zat. Handig om nog terug naar huis te gaan. Hoewel we geregeld hadden dat ik mocht blijven slapen wanneer ik zou willen. Thuis (Surinamethuis) heb ik niet zo’n heel geweldig matras (lees: een verdwaalde veer die wel eens in je ribbenkast prikt) en in het hotel stond een bed voor me klaar met een super goed matras.. de keuze was dus vaak snel gemaakt waar ik zou slapen. Zo voelde het voor mij ook een klein beetje als vakantie. Ik moest natuurlijk wel gewoon werken, maar heb de vrije momentjes ook lekker kunnen chillen.
Ik wilde eigenlijk zo veel mogelijk doen, maar besefte me dat het voor mijn ouders de vakantie is waarin ze moeten bijkomen van een heel jaar werken en weer moeten opladen om het komende jaar te kunnen werken. Toch hebben we genoeg gedaan. Ik heb ze vooral kennis laten maken met het Surinaamse leven, het dagelijks leven. Over de centrale markt lopen, inkopen doen, praatjes maken.. Zelf zijn ze natuurlijk ook veel op pad geweest. Bijvoorbeeld het prachtige idee hebben om in de brandende zon een wandeling te gaan maken van weet ik het hoe lang.. nou, dat zie je hier niemand doen normaal gesproken. Maar goed, als je weet dat in Nederland het vriespunt bereikt is moet je natuurlijk optimaal genieten van het weer.
De kleine regentijd zou vanaf nu, eind november, een beetje moeten beginnen. Ik merk er nog niet veel van moet ik zeggen. Gelukkig voor mijn ouders hebben ze geboekt in de juiste periode.

Verder zijn we nog op dolfijnentour geweest om, je raad het al, dolfijnen te spotten en naar een plantage te gaan. Ook zijn we met de Postboot geweest, een boot waarmee je lang gaat varen en langs verschillende plantages gaat met voornamelijk de Surinamers zelf.
Ik wilde graag de jungle laten zien, je kan hier namelijk niet geweest zijn zonder de jungle te zien. Er worden veel tours georganiseerd door touroperators, maar deze zijn duur. Ik ben een aantal keren op trip geweest en heb gezien dat het echt niet nodig is om zoveel geld te betalen. Dus wat heb ik besloten met al mijn avontuurlijkheid.. we gaan het binnenland in op eigen houtje, we regelen alles zelf.
Gelukkig heb ik hier wel wat contacten inmiddels en kan ik altijd aankloppen. Zo heeft de directeur van het internaat, mijn begeleider, met ons rond de tafel gezeten. Hij heeft uitleg gegeven hoe alles werkt en een nummer van een contactpersoon gegeven uit het dorpje waar we naartoe zouden gaan.
Het dorpje heet Jaw Jaw en ligt aan de Boven Suriname Rivier. Via de contactpersoon hebben we een naam en een nummer gekregen van een taxichauffeur. Nou, klinkt allemaal heel soepeltjes.. tot dat je weet dat we vrijdagochtend heel vroeg moesten vertrekken en we ’s avonds om 22.00u eigenlijk nog steeds niks wisten. Maar zo gaat het leven hier, alles komt uiteindelijk wel goed. Dat heb ik dan ook echt overgenomen. Ik maak me niet druk en heb vertrouwen dat het lukt. Het komt namelijk altijd wel goed.. en zo niet, dan toch. Als je deze instelling hebt, maak je je toch echt een stuk minder druk. Voor degene die mij goed kennen kun je weten dat dit in Nederland echt heel ver van me vandaan ligt.. Ik wil altijd de controle hebben en de touwtjes in handen, zo niet, ga ik stressen. Mijn stresskipperigheid is hier echt een beetje vervlogen.
Dus No Spang, het komt allemaal wel goed, we zien het morgen wel.
Vrijdagochtend 6u de wekker en op naar de Saramaccastraat, de drukke straat waar mensen vroeg in de ochtend allemaal busjes klaarmaken om naar het binnenland te vertrekken. Tevens ook de straat waar je alle inkopen kunt doen voor wat je nodig hebt in het binnenland (hangmatten, stoffen, eten, drinken, een levend kippetje.. je kent het wel) We moesten er tussen 7 en half 8 zijn, om vervolgens van chauffie te horen dat we rond 9u pas zouden vertrekken. Leuk als je Amber a.k.a. vroeg-opstaan-hater bent. Maar goed, eerlijk is eerlijk.. ik hou van de Saramaccastraat. Altijd druk, gezellig en kleurrijk. Je weet vantevoren nooit wat er gaat gebeuren.. krijg je een glimlach, een klap op je bil, een boze blik, een praatje, een grapje, wordt je tas gestolen.. hartstikke spannend.
Nee hoor, ik overdrijf. Er is niks engs of gevaarlijks aan, ik vind het gewoon gezellig. Taxichauffeurs waarschuwen dat je extra goed op je tas moet letten, maar ook hier heb ik me nog nooit onveilig gevoeld. Lach je naar de mensen en groet je ze krijg je dit zeker terug.
Oké.. de trip… Het kleine busje waar zo’n 10 man in konden was volgeladen. Wij als enige Bakra’s (Hollander) op de achterbank en verder alleen lokale bevolking. Met de spullen op het dak vastgebonden vertrekken we, op naar Atjoni aan de Boven Suriname Rivier waar vandaan de boten gaan naar verschillende dorpjes. Een rit van ongeveer 3,5 uur. We komen langs veel dorpjes waar we telkens stoppen om spullen op te halen. Geweldig om te zien, vrouwen in mooie gekleurde pangi’s (omslagdoeken), emmer op hun hoofd en baby om hun rug geknoopt.
Op Atjoni aangekomen staat de bootsman, gestuurd door onze contactpersoon, ons al op te wachten.
Op Atjoni komen we toevallig mijn huisgenootjes tegen die met een georganiseerde trip zijn gegaan naar een plekje vlakbij onze bestemming.
De boot brengt ons in een half uurtje bij de bestemming. Tussentijds weet de bootsman even niet meer waar hij ons ook alweer moet afleveren. Even een tussenstopje om naar de contactpersoon te gaan dan maar. Ik achter meneer de bootsman aan met mijn korte beentjes. 1 stap van hem waren er 3 van mij en hij had haast. Slippers maar uitgedaan en op mijn blote voeten door de kleigrond glibberen en vooral doen alsof ik het hartstikke goed kon bijhouden.
Uiteindelijk bleek dat we naar vakantieoord Djamaica zouden gaan. Een slaapplek aan de rand van het dorpje Jaw Jaw. Dat betekent dat je een gebouw hebt met wat kamers en als je een stap buiten doet ben je in het dorpje. Super leuk, uitzicht op de rivier waar lokale bevolking hun was en afwas doet. Overal lieve, kleine, mooie kindjes om je heen.
De voorzieningen zijn ook echt goed; een eigen kamer met eigen douche en toilet.. luxe! Natuurlijk wel luxe aangepast aan je omgeving dus geen warm water, beestjes, open kamers. Want het blijft Suriname en het blijft de jungle.. dan hoort het niet om allerlei luxe te hebben, hoe moet je dan een echte ervaring opdoen..
De gastvrouw van het dorpje is een lieve vrouw, tijdens de dorpswandeling laat ze ons alles zien. Mensen leven hier heel primitief, maar wel gezellig en knus. Er is een jaloersmakende rust in het dorp ondanks het ene “dj-hutje” die het hele dorp voorziet van muziek.
We komen bij een stel uit Nederland, de man is in Jaw Jaw geboren en hij is nu terug gekeerd uit Nederland met zijn Nederlandse vrouw. Ze hebben een mooi stuk grond waar ze zelf van alles op verbouwen en bouwen. Ze vertellen hoe het is om daar te wonen..
’s Avonds gaan we lekker relaxen en eten we ons zelf meegenomen eten op. Ik had mijn eigen kamer naast die van mijn ouders. Doordat aan de bovenkant alles open is hoor je alles. Leuk als je vader ’s nachts schijnt te veranderen in een soort dier.. snurken zoals je nog nooit iemand hebt horen snurken. En dat terwijl de hele rivier vol zit met brulkikkers die, geloof me, al heel erg veel lawaai maken, maar waren hier niks bij.
De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan voor een jungletour met onze eigen Tarzan. Tarzan was heel vriendelijk en lief, maar kon niet zo goed Nederlands. Veel uitleg hebben we dus uiteindelijk niet gekregen, maar hij heeft wel telkens heel lief gelachen. Toen hij zag dat we het heel warm hadden, want hallelujah wat is het toch onmogelijk warm in de jungle, heeft hij van een palmblad een waaier gemaakt.
Bij terugkomst in het dorp hebben we nog even koffie gedronken bij de bewoners en zijn toen weer terug gegaan om te baden (ofwel douchen, deze nep-Surinamer neemt alles over hoor) en zijn toen weer met de boot terug gegaan en uiteindelijk weer met de bus terug naar Paramaribo.
Hele leuke ervaring om op deze manier op pad te gaan!

Papa en mama zijn nu weer ruim een week terug in Nederland, ik heb nu inmiddels nog maar twee weken te gaan. Ik heb echt genoten dat ze hier waren, maar vind het ook leuk om zelf af te kunnen sluiten en nog even zo veel mogelijk leuke dingen te doen met mijn huisgenootjes.
Ik ga nog heel even proberen om mijn kop in het zand te steken en er niet over na te denken dat ik alweer bijna terug ga want die gedachte is echt vreselijk. Ik ga het hier echt zo erg missen.. het land, de mensen, mijn werk, mijn huisgenootjes, het weer.. Moeilijk!! Maar uiteindelijk zal het ook fijn zijn om in Nederland weer iedereen te zien en zal ik ook daar mijn draai weer gaan vinden.

Dikke lebber uit SU & tot gauw!

Joe, ik ben er nog hoor!

Wauw, even geleden dat ik van me heb laten horen. Zeker niet omdat ik jullie niet wil laten weten hoe het met me gaat en wat ik allemaal uitspook, maar simpelweg omdat ik het druk heb. Druk? In Suriname? Ja, ik heb het druk. Ik ben lekker aan het werk iedere week.
De eerste weken heb ik doorstaan en ik heb het nu goed naar mijn zin.
Na veel observaties heb ik besloten me te gaan richten op een leesproject binnen het internaat. Het leesniveau van de jongeren is laag, veel vinden lezen niet leuk en besteden er liever geen aandacht aan. Dat maakt dat huiswerk soms niet begrepen wordt doordat niet gesnapt wordt wat er staat of het duurt lang. Allemaal zonde natuurlijk en mooi iets om mee te doen.
Om mijn project in te lijden heb ik een lezing georganiseerd op het internaat. Ik ben in contact gekomen met een Surinaamse schrijfster en heb geregeld dat zij is komen spreken om de jongeren te enthousiasmeren voor lezen en het motiveren om er iets mee te gaan doen.
Deze week start ik de eerste leesgroepen.. benieuwd of het aanslaat.
Daarbij is er nog wat bijgekomen.. ik ga vanaf deze week 1 dag in de week naar Wit Santie. Dit is afgelegen Inheems dorpje bij de luchthaven in de buurt. Er is daar een stichting opgezet die zich bezig houdt met sociale projecten. Er is een buurthuis opgezet en ze proberen zo veel mogelijk leuke dingen te organiseren. Ze hebben graag hulp, maar omdat het afgelegen zit zijn er niet veel stagiaires die daar voor meerdere maanden naartoe gaan.
Nou, deze gekke Hollander is natuurlijk overal voor in en grijpt graag alles aan. Zodoende heb ik vorige week een orientatiedag gehad. De mensen zijn blij en dankbaar met mijn komst... wie had dat ooit kunnen denken..
Samen met 3 andere stagiaires ben ik erheen geweest, hebben we uitleg gekregen en zijn we een stukje jungle in geweest om suikerriet te kappen. Uiteraard kwamen we met de auto vast te zitten in het zand en moesten we heel wat uit de kast halen om eruit te kunnen komen. Lekker in de volle zon op het heetste moment van de dag.. ideaal. Dit pareltje stond weer heerlijk te shinen daar in de zon met alle zweetdruppeltjes die daarbij komen kijken.
Iedere maandag ga ik vanaf nu dus naar Wit Santie samen met een andere stagiaire.
Het is zo'n 1.5 tot 2u met de lijnbus en geeft een echte Surinaamse ervaring, super leuk. Ik ga daar kinderen en jongeren begeleiden, zowel persoonlijke begeleiding als in groepsverband. Ik ga kijken of ik mijn leesproject ook daar zou kunnen opzetten. Nou, zie je.. helemaal druk ben ik dus.

Ik probeer altijd 4 dagen in de week te werken aangezien dat hier normaal is, maar nee, deze pannekoek is tot nu toe elke week 5 dagen in de week aan de bak. Er komt altijd wel weer wat bij wat ik belangrijk vind om te begeleiden of te doen. Leerzaam is het zeker.
In de weekenden heb ik altijd het gevoel op vakantie te zijn en ga ik zo veel mogelijk doen. Vorige week zijn we naar Ston Island geweest. Een eiland aan het Brokopondo stuwmeer, super mooi.
Ik begin steeds meer te wennen aan de aapjes die je soms in de bomen tegenkomt en bijvoorbeeld van bovenin takjes naar je gooien.
Nee, oké.. vooruit. Dat went helemaal niet, blijft gewoon vet bijzonder iedere keer.

Dat mijn zweetklieren nog niet overwerkt zijn is een wonder hoewel ik het tegenwoordig ook nog wel eens fris kan hebben. Er komen langzaam aan iets meer tropische regenbuien. De regenbuien zijn dan ook regenbuien met de hoofdletter R. Als je denkt dat het niet meer harder kan regenen, gaat het tóch nog even harder.
Het koelt dan wel eventjes een beetje af en zo nu en dan loopt de stad even onder water.

Dit weekend zijn we naar Nickerie en Bigi Pan geweest. Nieuw-Nickerie is een stad in het westen van Suriname tegen de grens van Guyana. Bigi pan is een groot natuurgebied met een en al water. Na ongeveer in totaal vier uur in de bus gezeten te hebben konden we overstappen op een boot, op naar onze slaapplek. Met iedereen verdeeld over de bootjes konden we gaan. Na werkelijk waar 1 minuut besluit moeder natuur ons even een hele dikke middelvinger te geven en opent een flinke regenbui boven ons. Nou is het niet heel chill om zelf helemaal nat te zijn, maar je tassen kun je ook niet droog houden. Dat betekent dat je op je bootje zit, helemaal doorweekt, wetende dat je als je straks je spullen uitpakt deze ook helemaal nat zijn.
Na 10 minuutjes konden we weer uitstappen met veel geglibber in de modder. Doordat het water laag is moesten we al onze spierballen bundelen en de boten over een heuvel trekken. Nou zal ik je even een sfeerimpressie geven: zeiknatte kleren, zeiknatte tas, koud, onder de modder, op je teenslippertjes, iedereen lekker vrolijk..
Vier boten later konden we onze weg vervolgen, gelukkig nu zonder regen.
Aangekomen bij onze slaapplek: een lodge midden op het water. Super mooi en bijzonder.
Het huisje werd volgehangen met hangmatten en dan is het voor mij al snel goed. Het leven in een hangmat is gewoon een stukkie leuker.
De volgende dag zijn we met de boot op tour geweest om naar de flamingo's te gaan. Wat een ervaring, midden op het water een groep van wel honderden flamingo's bij elkaar.

Nou, dit was weer heel even in een notendop wat ik allemaal doe. Ik kan eigenlijk nog wel uren blijven schrijven want iedere dag maak ik dingen mee, maar dit verhaaltje is even tussen de bedrijven door. Ik moet nu echt verder met mijn verslagen. Ik wil graag de belangrijke verslagen af hebben voor morgen omdat mijn ouders morgen komen, jeej!!
Morgen ga ik ze ophalen van de luchthaven en kan ik ze eindelijk het mooie Suriname laten ervaren, heel veel zin in!

Oja.. er wordt ook gewerkt!

Een maand in Suriname, wat gaat de tijd snel zeg. Een eerste maand waarin ik al super veel leuke dingen heb gedaan en gezien, waarin ik me iedere keer weer afvraag of mijn 'vakantie' er nog niet op zit en ik terug naar Nederland moet. Maar gelukkig mag ik hier nog twee maanden genieten en begint het steeds meer door te dringen dat het echt geen vakantie is, maar hard werken.
Gelukkig ben ik in de weekenden voor mijn gevoel wel echt even op vakantie wanneer ik aan het zwembad onder een palmboom lig..

Ik ben nu twee weken werkzaam op het Internaat, mijn derde volle week gaat over een paar uurtjes beginnen.
Wat een ervaring was dat.. het beginnen op een nieuwe stageplek (voor het gemak maar even stage genoemd, project voor minor is zo langdradig) is altijd even wennen, ook in Nederland. Moet je voorstellen hoe dit is in een ander land waar je helemaal nieuw bent.
In Nederland heb ik nog niet eerder gewerkt met jongeren in de leeftijd van 14 t/m 24 jaar die zich afvragen wat jij in vredesnaam komt doen. Het internaat bestaat uit 36 meisjes en 46 jongens en is het enige gemengde internaat in Paramaribo. Er komen jongeren uit het binnenland die in Paramaribo naar school gaan. Doordat zij te ver weg wonen kunnen ze niet vanuit huis naar school.
Op mijn vorige trip heb ik een klein beetje kennis mogen maken met het leven in een Marrondorpje, hierbij heb ik gezien op welke manier zij leven, hoe primitief het is. Het educatieniveau is dan ook laag en de jongeren komen op het internaat aan met een achterstand. Niet alleen een leerachterstand, maar ook een achterstand op sociaal-emotineel vlak en sociale vaardigheden. Dat betekent dat op het moment dat de jongeren voor het eerst op het internaat komen, zij niet gewend zijn aan de gang van zaken. Het gebruiken van een toilet, eten met bestek, het hebben van een dag- en nachtritme.. Ze worden meestal wel goed voorbereid door familie op hoe anders zij zich moeten gedragen als ze naar het internaat komen, maar als je er dan echt bent is het toch ineens wel wennen.
Ik moet me dit goed blijven beseffen op het moment dat ik aan het werk ben en jongeren gedragen zich op een zeer storende manier. "Waar komen ze vandaan?" "Wat zijn ze gewend?" "Weten ze de regels?"
Het is soms lastig om je dit te beseffen omdat het vaak gaat over dingen die, voor ons, erg vanzelfsprekend zijn.

Wat me erg op is gevallen is dat niet iedereen je aankijkt. Thuis leren zij dat het onbeleefd is om iemand aan te kijken. Vooral bij de jongeren die nieuw zijn merk ik dit. Op het moment dat ik tegen ze praat, of zij tegen mij, kijken ze overal heen, behalve naar mij. Dan heb je dus het privilege om mij aan te kijken.. kijk je weg, gemiste kans.
Het is dus voor de jongeren een geheel nieuwe manier van doen. Waar ze thuis iemand juist niet mogen aankijken, moeten ze hier op het internaat en op school iemand juist wel aankijken. Hetzelfde geldt voor hoe luid je praat. Veel jongeren kan ik niet verstaan omdat ze ontzettend zacht praten. Zelfs met je oor zowat naast hun mond is het nog niet altijd mogelijk om het te verstaan.
Het vergt dus voor de jongeren veel aanpassingsvermogen, maar hetzelfde geldt voor mij.
Er is een strak regime waar de jongeren zich aan moeten houden. Bijvoorbeeld het verplichte rustmoment van 2 tot 4, een uur huiswerk maken daarna en reacreatietijd vervolgens. Vanaf 6u eten en van 8 tot 10u wederom verplicht huiswerk maken, voor de oudere pupillen soms zelfs tot 12u. Hierop wordt allemaal streng toezicht gehouden en iedereen dient zich te houden aan de regels. Zoals je ziet.. veel momenten op een dag voor huiswerk en dat is ook echt nodig. Ze krijgen hier heel veel huiswerk. Als ik het vergelijk met hoe ik het op de middelbare school heb gehad.. wauw, peanuts. Hier is het echt flink aanpoten.
Ik geef ook huiswerkbegeleiding.. hartstikke leuk als je vragen krijg over wiskunde, natuurkunde en scheikunde. Juist ja, daar kan ik dus absoluut niet bij helpen. Zijn die jongeren mooi klaar mee..

De eerste week vond ik moeilijk, de jongeren vonden het heerlijk om te kijken tot hoe ver ze konden gaan en om uit te testen hoe ik reageer. Op het moment dat je dan de taal niet spreekt, je in je eentje tussen 46 jongens staat en ze ver proberen te gaan, voel je je niet altijd even op je gemak kan ik vertellen.
Vorige week ging dit beter en beetje bij beetje komen de jongeren iets meer naar me toe om een praatje te maken.
De grootste uitdaging die ik voor nu heb; contact maken. Maar dan écht contact maken. Dit krijg je namelijk niet zo snel. Ik merk dit bij de jongeren doordat ze vrijwel alle vragen beantwoorden met; "Ja mevrouw", "Nee mevrouw". Maar echt diepgaander dan dit is nog lastig.

Deze week ga ik voor sommige jongeren naar scholen omdat de ouder niet bij oudergesprekken aanwezig kan zijn. Ik ga hen representeren en de kennismakingsgesprekken voeren. Ik ben dan het aanspreekpunt op het moment dat er iets aan de hand is.
Ook ga ik deze week praten over het project dat ik zou kunnen gaan uitvoeren. Ik krijg veel vrijheid en er ligt geen kant en klare opdracht om uit te voeren. De opdrachtgever laat mij hierin vrij. Leuk, maar wel lastig. Wat moet ik doen? Wat kan ik doen?
Nou, uitdaging zat.

Ik ga nog in gesprek met de opdrachtgever, mijn begeleider en tevens ook de directeur van het internaat over hoe het bedrag dat opgehaald is besteed kan worden. Ik heb zelf wel een paar ideeen, maar dit zal zeker in overleg gaan. Iedereen die dus geld heeft geschonken; jullie horen zeer zeker nog hoe dit gebruikt zal worden. Een ding is in ieder geval zeker; het komt zeer goed terecht.

Gelukkig kom ik na mijn werkdagen thuis in een gezellig huis wat ook steeds meer als thuis begint te voelen. Ik mis Nederland ook wel, maar doordat ik zo veel dingen mee maak en zo veel te doen heb is er helemaal niet zo veel tijd om hierover na te denken.
Ik waardeer alle lieve berichtjes die ik iedere keer weer krijg ontzettend. Leuk om te lezen dat mensen me volgen en aan me denken, lief!

Dit weekend heb ik een rustig weekend gehad, geen gekke tripjes. Wel lekker ontspannen aan het zwembad. Op zondag heb ik een soort mini stadstourtje gedaan. Door de stad gelopen, foto's gemaakt en uiteindelijk geëindigd bij Fort Zeelandia voor een rondleiding door het museum. Super interessante geschiedenis heeft dit land toch. Wat opvalt; er is nog niet veel onderzoek gedaan naar bepaalde aspecten van de geschiedenis en van de huidige samenleving. Zo vertelde onze gids dat je nog niet zo lang Geschiedenis kunt studeren aan de universiteit. Hieruit blijkt dat het land in ontwikkeling is, maar nog niet zo ver is als dat wij in Nederland bijvoorbeeld zijn.
Ook interessant bijvoorbeeld; Suriname leeft met zo veel verschillende culturen samen, ieder een eigen geloof en religie, maar toch verloopt dit allemaal vreedzaam. Hoe kan dit? Wat maakt dat het hier in Suriname wel kan?
Een ontzettend interessant land, dat is een ding dat zeker is!

Voltzberg en Raleighvallen

Wauw, wauw, wauw. Dat is denk ik de beste omschrijving van het afgelopen weekend. Wel een wauw met verschillende betekenissen. De eerste wauw staat voor de bizar mooie natuur en de rust die er in de jungle heerst. De tweede wauw staat voor het beklimmen van de Voltzberg, een wauw met liefde en een wauw met haat. De laatste wauw staat voor het tot rust komen en de mogelijkheid krijgen om na te denken over van alles en nog wat...

Oké first things first.. Vrijdagochtend werd ik met 11 andere huisgenoten om half acht opgehaald. Zo'n 1,5u op de verharde weg (dikke prima) en daarna nog zo'n 3u op onverharde weg de jungle in (iets minder prima). Bij de onverharde weg is het zo dat alles, maar dan ook alles trilt, schudt en beweegt. Het zou fijn zijn als het dan ook een soort trilplaat effect zou opleveren zodat alles meteen strak getrokken wordt. Nou, helaas.. alles is nog steeds even flubberig.Zo af en toe word je ook nog een keer gelanceerd, maar het heeft echt zeker wel wat, zo'n rit. De stoffige wegen zorgen ervoor dat iedereen van top tot teen een oranje-bruine gloed heeft.
Na de drie uur gereden te hebben kunnen we onze lijven wat rust gunnen, we komen aan bij het Marron-dorp Witagron waar we kennis hebben gemaakt met de bewoners; Kwinti's. We hebben een rondleiding gekregen door het dorp waar ze hebben laten zien hoe er geleefd wordt. Mooi om te zien hoe deze mensen alles uit de natuur halen wat er in zit. Iedere plant wordt benut en dient ergens voor, super interessant.
Na de rondleiding worden de boten ingeladen en kan onze rivier tocht beginnen. Een nieuwe 3uur, maar dan in de boot. Zo ontzettend mooi de natuur die je ziet, de rust en de vogelgeluiden die je hoort. Ik voel letterlijk dat ik alles achter me laat. Zo nu en dan vliegt er een koppeltje Ara's over ons heen, zien we een ijsvogel, horen we apen. We komen langs een nest wilde reuze otters en ik heb een kaaiman gezien. Prima ritje lijkt me zo!

Eenmaal aangekomen op Fungu Eiland worden we verwelkomt door aapjes. De komende twee nachten ga ik slapen in een hangmat. Het huisje bestaat uit ongeveer 3 verdiepingen die geheel vol gehangen kunnen worden met hangmatten. Na wat hulp -oké, eigenlijk heb ik zelf niks gedaan- en tien keer gecheckt te hebben of de knopen echt goed vast zitten kan ik in mijn hangmat liggen met goede klamboe er omheen. Het uitzicht dat ik heb is echt bizar. Uitzicht op de rivier, uitzicht op een stroomversnelling, uitzicht op bomen vol met verschillende vogels. Wat een rust (eerste wauw).
We gaan op tijd naar bed zodat we de volgende dag uitgerust op pad kunnen gaan. Ik heb heerlijk geslapen in mijn hangmat. Af en toe wakker omdat ik op mijn buik wil liggen en nog net op tijd het besef krijg dat ik niet om kan draaien omdat ik anders mijn hangmat uit zal vallen. Gelukkig werd ik de volgende ochtend wakker, nog steeds liggend in de hangmat en geen gekke dingen gebeurd.

Oké, zaterdagochtend.. de dag dat we de Voltzberg gaan beklimmen. Een slimme meid is goed voorbereid.. vandaar dat ik mijn wandelschoenen in Nederland heb gelaten en nu de berg op moet met all stars, hartstikke handig joh.
5 minuten met de boot om vervolgens onze tour te beginnen.. 3 uur heen lopen naar de Voltzberg en 3 uur terug lopen. In totaal zo'n 14km. Al na tien minuten ben ik zeik en zeik nat van het zweet, gelukkig zie ik om me heen dat iedereen er zo bij loopt. Wat die tropische, vochtige en benauwde warmte wel niet doet met je uiterlijk. Ik laat na die tien minuten dan ook alles los en geef me over aan viezigheid en lelijkheid. De tocht is heel mooi, overal natuur en het geluid van allerlei dieren. Helaas kan ik niet echt om me heen kijken omdat er overal wortels en stenen uit de grond steken. Voor je het weet lig je op je gezicht.. vooral als je Amber heet. Maar wat erg benoemenswaardig is; ik ben de gehele tocht niet gevallen. Uiteraard wel gestruikeld, maar niet zodanig dat ik gevallen ben, applausje voor deze lomperik.
De tocht is zwaar en vergt veel van je. Doorzettingsvermogen is hierbij het sleutelwoord. Door blijven gaan en je doel voor ogen hebben. We komen na ongeveer 2u aan bij een plateau, hier heb je een mooi beeld op de Voltzberg zelf.. Nou, dat was even schrikken zeg. Een gigantische berg zie je voor je die ontzettend stijl omhoog gaat.
Nog een half uur lopen naar de voet van de berg en dan gaat het klimmen beginnen. Met klimmen bedoel ik ook letterlijk klimmen. Aan takken, stenen, lianen.. Alles aangrijpen om de klim te maken. Alle 240 meters omhoog.
De klim zelf is stijl, heftig, uitputtend en niet bevordelijk voor je hoogtevrees. Je denkt misschien aan een soort pad dat gemaakt is.. Nee, geen pad. gewoon direct een berg op lopen. Vooral niet te veel nadenken over wat er gebeurd als je je voet verkeerd neerzet en al helemaal niet te vaak naar beneden kijken.
Gelukkig zijn we met een fijne groep en helpen we elkaar letterlijk de berg op. Handen vast, tellen en gaan. Uiteindelijk is het iedereen gelukt om de top te bereiken. Wow, trots. Trots op mezelf, trots op de groep. (Tweede wauw met liefde) Het uitzicht is mooi, overal waar je kijkt zie je groen. Als je nadenkt hoeveel bebouwing er over het algemeen in de wereld is is het echt heel mooi om alleen maar jungle te zien. Mooie foto's gemaakt, wat gegeten, op adem gekomen.. het is weer tijd om de berg af te gaan. Hier moet je niet te veel over nadenken en niet te veel bij stil staan. Uiteindelijk is het gelukt en staan we weer aan de voet van de berg. En dat is het moment waarop het eigenlijk echt genoeg is geweest. Een voldaan gevoel, maar spieren die tegen beginnen te werken. En dan moet je nog de hele jungle tour terug. Nog 2,5u door de jungle met niet genoeg water meer over. Pittig!
Het was echt een zware tocht terug waarbij je iedere keer denkt er bijna te zijn en dan hoort dat je nog een uur moet. (Tweede wauw met haat) Ik heb heel wat theorieën toe proberen te passen die ik op school heb geleerd om mijn negatieve, irrationele gedachte om te zetten naar positieve, rationele. Uiteindelijk hebben we het gehaald en zijn we aangekomen bij een watervalletje waar we konden afkoelen. Semi afkoelen eigenlijk want ieder water in Suriname is lauw. En toen was daar ineens een flinke tropische regenbui waardoor het wel écht afkoelde, stortregen waar je u tegen zegt.

Uiteindelijk kwamen we weer aan bij het eiland waar we konden douchen en omkleden. Tijd om te kijken wat de schade is.. twee voeten vol met blaren.
's Avonds was er nog een cultureel feestje, een lokale band die optrad met allerlei instrumenten. Super leuk, maar dansen zat er voor mij niet meer in en ik ben dan ook verder gaan luisteren vanuit mijn hangmat.
De volgende ochtend waren mijn voeten het er niet zo mee eens dat ik opstond. De blaren schreeuwden dat ik niet meer in mijn schoenen mocht.
We zouden naar de Raleigvallen gaan, watervallen. Hiervoor zou je een uurtje moeten lopen en uiteindelijk kon je daar zwemmen. Geen schoenen dus en op slippers was het te gevaarlijk. Ik kon dus helaas niet mee, super balen natuurlijk!
Toen iedereen weg was ben ik in mijn hangmat gaan liggen en heb ik genoten van het uitzicht, de rust en de dierengeluiden. Een mooi moment om eens na te denken over het leven, wat ik wil en wat ik niet wil, welke mensen er eigenlijk om mij heen staan en aan wie ik welke waarde hecht.. mooi moment om heel wat dingen te realiseren. Even helemaal tot jezelf komen is ook heel wat waard (Derde wauw)
Ik hoop dan ook dat ik boven op de Voltzberg en in de jungle wat achter heb kunnen laten!

De terugreis was uiteraard weer van dezelfde duur, maar was naar mijn mening prima te doen. Ik was lekker uitgerust en had veel energie. In de boot lekker kletsen en in de bus hebben we een soort karaoke gehad. Gezelligheid maakt die lange, wilde rit toch wat aangenamer.
Vandaag, maandag, is het de dag van de Marron, een nationale vrije dag. Nog even een dag om te wassen en bij te komen zodat ik weer vol goede moed mijn werkweek kan beginnen.

Nou, daar zijn we weer!

Feit is en blijft dat het heel warm is. Wat dit dragelijk maakt is het hebben van een heerlijk, goed werkende airco in je kamer zodat je tussentijds af kan koelen. "Oh hebben jullie een Panasonic airco, die zal het wel goed doen, of niet?" aldus in huisgenootje zaterdagmiddag nog. Ja, die airco van ons doet het prima.. tot ik zaterdagnacht thuis kom van een feestje en de airco met geen mogelijkheid aan gaat.
Voor degene die mij goed kennen.. op het moment dat ik het warm heb, en dan ook echt heel erg warm, ben ik niet altijd meer even vriendelijk. Gelukkig was Kim op het feest gebleven en lag ik alleen in onze kamer. Ik hoef er denk ik niet bij te vertellen dat ik de volgende dag niet echt heel blij wakker werd. De airco besloot niet een kleine storing te hebben maar echt kapot-kapot te gaan. Gelukkig is alles nu weer opgelost en zit ik lekker onder een briesje van onze geheel nieuwe airco!!

Anyway, afgelopen week heb ik een lekker rustige week gehad. Begonnen met een dagje voorbereidend werk doen rondom school. Waarna ik de rest van de week voornamelijk gebruikt heb om uit te rusten, het fijn te hebben en te genieten (mag best).
Dinsdag hadden we het geniale plan om naar de bioscoop te gaan. We wisten al dat het op dinsdag altijd extra druk is omdat het dan goedkoper is om een kaartje te kopen. 's Middags al geprobeerd om telefonisch kaartjes te kopen.. niet mogelijk. Op goed geluk erheen dan maar. Helaas waren alle films voor de hele dag al uitverkocht. Sta je dan met je goede gedrag helemaal bij de Mall. Een McFlurry Oreo heeft dan wel weer een hoop pijn kunnen verzachten. Gelukkig konden we wel kaartjes kopen voor de dag daarna. In de bioscoop is het heel koud. Stiekem heb ik genoten van het dragen van een trui.. is vast leuk om te lezen nu het in Nederland wat meer richting de herfst gaat, niet?

Op donderdag is er vanuit de huisbaas een kookavond georganiseerd. Hoe leuk is dat.. leren om al die mega lekkere dingen te bereiden zodat ik het thuis ook zou kunnen maken. Nou, onze Amber is toch net niet zo handig in het bereiden van die dingen als een Surinaamse vrouw, dat blijkt maar weer. Baka bana (gebakken banaan met pindasaus), bara's en aubergine in een soort deeglaagje.. Zie je, helaas werkt ook mijn brein niet dusdanig dat ik alles kan onthouden, zo is zelfs de naam van het gerechtje me ontglipt. Gelukkig krijgen we de recepten nog via mail zodat ook deze stumpert het gewoon kan proberen te maken. Het was in ieder geval super lekker!

Ik ben deze week ook begonnen met werken op mijn stageplaats. Op zaterdagavond begon het met een vergadering met alle collega's. Ik voelde me een beetje onwennig en was me ontzettend bewust van het feit dat ik de 'nieuweling' was. Er was nog een stagiaire uit Nederland van Surinaamse afkomst. Er wordt tijdens de vergadering soms Sranan gesproken. Met mijn heerlijke mutsenhoofd heb ik niet iedere keer door wanneer dit gesproken wordt, maar denk ik gewoon dat ik iets niet goed verstaan heb.. ik lach dan een beetje schaapachtig mee. Totdat de directeur er even een momentje voor pakte om zich te verontschuldigen dat niet altijd alles in het Nederlands gaat en wanneer ik iets niet begrijp ik de vertaling mag vragen. Oeps.. niet zomaar mee lachen, maar echt goed opletten dus.
Gelukkig is iedereen heel vriendelijk en flexibel, dit geeft een fijn gevoel om te beginnen. Wel bereid iedereen me voor dat het pittig voor me gaat worden omdat ik de taal niet spreek en blank ben, niet iedereen zal dit zo makkelijk accepteren en dingen van me aannemen.. oei, spannend.

Op zondag komen de jongeren vanuit het binnenland naar het Internaat en zit voor hen de vakantie erop. We worden uitgenodig bij de binnenkomst te zijn en hebben vooral een observerende rol. Interessant om te zien hoe alles werkt. Daarbij vond ik het moeilijk om te zien dat ouders hun kinderen komen brengen en afscheid nemen. Voor de jongeren die nieuw zijn is het de eerste keer in een geheel nieuwe omgeving, je kent niets en niemand en laat je ouders achter. Het moment van afscheid kon ik me plaatsvervangend verdrietig voelen. Maar zolang zij niet huilen zal ik het ook maar niet doen, zou een beetje gek zijn.
Dat maakt ook dat ik de jongeren respecteer en kan inzien wat voor stap het is. Wat je dan over moet hebben om naar school te gaan kunnen wij ons in Nederland niet indenken. Te vanzelfsprekend dat je met je fietsje 5 minuten verwijderd van je huis naar school gaat. En is het dan 15 minuten fietsen kunnen we lekker zeuren.. Hier moet je je woonomgeving en alles wat je lief hebt verlaten om aan je toekomst te werken en de kans te kunnen pakken om naar school te gaan.

Ja, ik besef me zo nu en dan wel dingen, zo zie je. Gelukkig heb ik veel ruimte om over heel veel dingen na te denken, heel fijn!

Ik ga spannende en zeer uitdagende weken tegemoet als ik mijn collega's en de directie mag geloven..
Uitdaging, uitdaging, uitdaging, altijd weer die uitdaging aangaan. Op het moment zelf vraag ik me soms af waarom ik niet gewoon voor iets "simpelers" gekozen heb. Maar nee, zo zit ik niet in elkaar, geloof ik.

Verder aanstaand weekend weer met een groep mensen uit het huis op driedaagse trip.. Het binnenland weer in om een Marrondorp te bezoeken, de Voltzberg beklimmen en naar de Raleighvallen. En oja, tussendoor ben ik ook nog een keer jarig. Nou, we gaan het allemaal maar weer beleven!