Wow, de laatste week alweer in dit prachtige land. Nee, oké.. dit klinkt raar. Ik zit momenteel alweer 1,5 week in Nederland. Maar met een beetje uitstelgedrag kan ik best nu alsnog schrijven over mijn laatste week in SU.

Op de donderdag voordat ik zou vertrekken had ik officieel mijn laatste echte werkavond op het internaat. Mijn eindproduct moest dan ook al echt af zijn wat betekent dat ik de woensdagavond (en nacht) als een malle heb moeten werken om alles af te krijgen. Ik heb namelijk in de loop van de weken allerlei dingen verzameld en gekopieerd om leesmappen te kunnen maken. Ik heb een leesgroep opgezet en mijn eindproduct gericht op de leerlingen zodat zij zelf met deze groep door zouden kunnen gaan. De personen die hier extra aandacht aan zouden willen geven kunnen dit met behulp van de leesmap zelf oppakken en voort zetten.
Dat betekent wel dat er een hoop in zo’n map zit. Om precies te zijn 128 pagina’s per map, en 7 mappen. Deze had ik voor woensdag wel netjes allemaal gekopieerd en alles lag al een week netjes als een grote stapel op het bureau. ‘Komt wel’, ‘heb ik zo gedaan’.. mijn uitstelgedrag is echt altijd amazing. Tot het moment dat het echt moet. Vol goede moed begonnen en toen besefte ik me dat het echt heel veel werk was omdat de blaadjes ook nog niet gesorteerd waren. Gelukkig waren er allemaal lieve mensen die aanboden te helpen. Dus zij hebben gesorteerd en ik uiteindelijk de eindsortering en overal gaatjes in gemaakt om het in mappen te doen. Nou denk je.. gaatjes maken.. easypeasy. NOT. Het was een perforator zonder bladzijde meter, of hoe noem je zoiets.. Ik moest dus zelf meten waar de gaatjes zouden moeten om ze netjes in de map te krijgen. En dat dan voor 896 blaadjes.. Vervolgens handmatig de inhoudsopgave en bladzijde nummering en toen was het ineens al nacht. Maar ze waren wel op tijd af, proud.

Het eindgesprek met mijn projectbegeleider ging goed, veel complimenten en mooie woorden. Uiteindelijk heb ik adviescijfer van hem een 9 gekregen. Waar ik eigenlijk nog meer waarde aan gehecht heb zijn de gesprekken die ik heb gehad met verschillende jongeren van het internaat. Ik heb met hen gepraat over hoe zij mijn aanwezigheid hebben ervaren en hoe ze mij zouden beoordelen. Ik heb daar heel wat mooie woorden over gehoord waardoor ik zeker kan zijn dat ik een mooi en positief beeld heb kunnen neerzetten waar ik heel trots op kan zijn. “Je bent niet zoals anderen” en “Je voelt als een van ons”.. mooie woorden.
Mijn officiële afscheid was op dinsdag. Ik vind het moeilijk om weg te gaan en zulke mooie mensen niet meer te kunnen zien. Het was zo gewoon geworden, heel normaal en prettig om te werken met leuk contact met de jongeren, heel gek om daar weg van te gaan. Maar wat moet, dat moet.
In 2018 bestaat het Christoforus Internaat 50 jaar en willen ze een groot feest houden met reünie. Hier ben ik alvast voor uitgenodigd, dus die staat al genoteerd in mijn agenda.

Vanaf dinsdagavond had ik dus nog twee dagen vrij. 1 echte dag eigenlijk want donderdag vertrekken. Dinsdag nog een hele fijne nacht gehad om vervolgens woensdagochtend vroeg te vertrekken naar Frans Guyana met Laura. Alweer Laura? Ja, alweer Laura. Goed team, told yah. Eigenlijk bestaat het oorspronkelijke goede team uit drie personen, onze El ook. Maar onze El had dingen. Dus weer op pad met z’n tweetjes.
Via de huisbaas hadden we een chauffeur geregeld die ons naar Frans Guyana zou brengen en ons daar een beetje zou helpen. Deze meneer kwam ons thuis ophalen en toen we in de auto stapten werden we verrast door een bijzonder geurtje.. er stond een grote bench met drie pitbull puppies in de achterbak. Nou hou ik heel erg van honden en ben echt wel wat geurtjes gewend, maar deze hondengeur was best aanwezig. Gelukkig wen je aan zo’n geur en was het goed te doen om ongeveer twee uur te rijden.
De bedoeling was dat de honden in Albina afgeleverd werden aan een vriend. Die vriend was helaas toch maar niet in Albina, dus zaten we met drie puppies. Uiteindelijk heeft chauffie aan mensen gevraagd in de buurt van waar we op de boot zouden stappen of hij de bench daar neer mocht zetten. Zo hebben de hondjes in de schaduw gewacht tot wij weer terug zouden komen.
Dus even wat voorinformatie; Frans Guyana is een ander land. Voor mensen die hun toeristenkaart (waarmee je drie maanden mag verblijven) moeten verlengen kunnen naar Frans Guyana gaan, dan stempel je namelijk uit, je bent weg uit Suriname en stempel je in bij Frans Guyana. Als je dan weer terug komt in Suriname kom je nieuw binnen en moet je een nieuwe toeristenkaart kopen.
Maar dit was natuurlijk de laatste dag van onze Amber dus een beetje zonde om weer een nieuwe toeristenkaart te kopen. Dus ik ging als Ali Illegali een beetje stiekem het land in. Daar zal ik hier maar verder niet te veel over zeggen, deze brave Hendrik vond het allemaal al erg spannend om iets illegaals te doen, laat staan uitgebreid vertellen hoe.
Bij Albina (Suriname) kun je namelijk alleen per boot over naar de Frans Guyana. Laura haar stempel, ik en gids netjes in de taxi op haar wachten.

Frans Guyana is, surprise surprise, Frans. Het behoort tot Europa. In Suriname rijden ze links en zit het stuur aan de andere kant, hier zit het stuur ineens weer zoals we gewend zijn. Frans nummerplaatje en het voelt ineens ook weer een beetje Europees. Wel Tropisch Europees. Maar het gaf een hele leuke vakantiesfeer. Er is niet zo heel veel te doen in het kleine plaatsje St. Laurent, maar het is wel heel leuk om er doorheen te lopen. Over de markt en door lieve kleine straatjes.
Een kleine bijkomstigheid is dat ze hier natuurlijk ook allemaal Frans praten. Nou heb ik dus nog nooit Frans gehad op school en kan ik je vertellen dat ik gru-we-lijk nerveus wordt van Frans sprekende mensen. Ik snap namelijk geen woord en het gaat allemaal zo snel. Dat betekent dan ook dat ik ook direct niks meer uit mijn mond hoor komen. Ik kan heus wel bonjour zeggen als ik iemand langs zie lopen.. Nee, in plaats daarvan lach ik een beetje schaapachtig en beweeg m’n lippen zodat het líjkt alsof ik iets zeg, maar dat het zelfs voor mij niet verstaanbaar is. En dat alles natuurlijk in de hoop dat ook maar niemand iets aan me vraagt, dus te lang oogcontact altijd ten zeerste vermijden.
Gelukkig had ik een Belg bij me die naar eigen zeggen “een beetje” Frans kan en vervolgens in duizend zinnen croissantjes besteld en aan Jan en alleman kan vragen waar ze kan pinnen. “Beetje”. Ik allang blij natuurlijk.
Na het hele stadje door gelopen te hebben en verschillende bezienswaardigheden hebben bekeken, gaan we weer op de zelfde manier terug. Wederom vertel ik niet hoe want misschien wil de Frans Guyaanse politie (zou je dat zo zeggen?) me alsnog wel oppakken. Je weet het maar niet hè.
Op de terugweg komen we langs het dorpje Moiwana (op de heenweg ook, maar toen deed deze mevrouw haar schoonheidsslaapje natuurlijk weer eens). Dit is een dorp met een flinke geschiedenis, hier is 40 jaar geleden een binnenlandse oorlog gevoerd wat nu de boeken in gaat als ‘het bloedbad van Moiwana’. Daar in de buurt zijn we gestopt bij een kreekje met een soort colawater. Een heel mooi plekje. Daar hebben we de honden ook even lekker laten lopen. Terwijl ik daar zat op een bankje keek ik om me heen en besefte ik me ineens wat ik allemaal meemaak en hoop ik dat ik alles wat ik gezien en ervaren heb voor altijd blijf herinneren. Dus nog maar eens even extra om me heen gekeken om een mindfoto te maken die voor altijd moet blijven bestaan. Nou heb ik niet zo veel vertrouwen in mijn brein dus ook maar een gewone foto gemaakt, dat begrijp je.
De terugweg verder zijn Laura en ik allebei in een diepe, diepe slaap gevallen. Weer thuis aangekomen en na een hele leuke en gezellige dag gehad te hebben met onze gids is het nu tijd om af te rekenen.. Helaas hebben wij iets anders begrepen van de deal die we gemaakt hadden dan hij. Er moest dus nog even onderhandeld worden over een prijs. Er zijn mensen die daar heel goed in zijn.. die mensen zijn wij dus niet. Uiteindelijk een hele kleine, mini middenweg gevonden waarin wij natuurlijk wat meer water bij de wijn hebben gedaan dan andersom, maar goed.

’s Avonds met heel het huis nog een afscheidsdinertje en daarna al afscheid nemen van de meeste huisgenootjes omdat zij de volgende dag gewoon moesten werken. Heel gek gevoel om afscheid te nemen als je echt niet wilt gaan en daardoor ook niet het gevoel hebt dat je gaat.
Helaas is er tijdens ons reisje naar Frans Guyana niks mis gegaan dat ik bijvoorbeeld mijn paspoort kwijt ben geraakt, de boot niet meer terug naar SU zou varen of wat dan ook.. dus ik moest donderdagochtend toch echt mijn koffer inpakken. Ik ben al geheel ingeburgerd en maak me dus niet snel druk en heb alle tijd. Om 14.30 zouden we vertrekken met de auto naar Zanderij en daarvoor moest ik nog even naar de winkels. Uiteraard wilde ik de kans niet laten schieten om ook nog even langs de Waterkant te gaan voor lekkere baka bana’s. Dus eerst daar even gestopt en vervolgens door naar de winkel. Klein probleempje vervolgens: We konden geen taxi meer krijgen. Het was erg druk en alle taxi’s waren bezet. Het liep al tegen 14.00 en ik moest nog douchen, laatste dingen inpakken en vertrekken. Uiteindelijk hebben we nog even een verse kokosnoot gehaald en rustig gewacht tot er wel een taxi beschikbaar was onder het genot van een overheerlijke baka bana.. nou, wie maakt zich druk? Niet nodig joh.
Uiteindelijk was ik om 14.15 thuis waar iedereen al op de bank klaar zat om te gaan. Maar ik wilde toch echt nog even douchen. Ik dus onder de douche gesprongen, Ilse mijn koffer verder ingepakt en kamer opgeruimd. Uiteindelijk was ik om 14.27 klaar.. en dat was dus precies op tijd!! No Spang, No spang!

Ik heb vanaf dat moment mijn verstand en gevoel even uitgezet zodat ik heel stoer en zonder tranen in het vliegtuig kon stappen. Op het moment dat het vliegtuig de lucht in ging en ik Paramaribo steeds verder weg zag gaan liepen de tranen over mijn wangen. Vervolgens ben ik in slaap gevallen en amper meer wakker geworden tot ik in Nederland was.
Op Schiphol stonden papa, mama, Jessie, Roy en Alyssa op me te wachten. Eindelijk weer knuffelen! Ook fijn!

En nu.. 1,5 week terug. Eindelijk begin ik weer een beetje te wennen. In het begin heb ik er heel veel moeite mee gehad, vooral omdat ik gewoon langer had willen blijven. Ik vind het fijn om hier iedereen weer te zien, maar daar heb ik een leventje opgebouwd dat ik achter heb moeten laten. Gelukkig geeft dit heel veel mooie herinneringen die me voor altijd bij zullen blijven.
Ik heb heel veel mooie momenten gehad, nieuwe dingen geleerd, mezelf beter leren kennen, veel mooie mensen leren kennen, nieuwe vriendschappen gemaakt en hele bijzondere banden opgebouwd.

Ik heb genoten!

Grantangi & mi o si.
Dikke vette brasa en bosi