Voor de laatste drie weken heb ik nog een hele waslijst met alles wat ik wilde doen. Helaas moet ik ook gewoon werken en project afronden, dus alles kan niet. Maar wel een aantal dingen. Zoals bijvoorbeeld naar Peperpot gaan met Laura.. Je weet wel.. die keer dat Laura en Amber op de fiets gingen naar Peperpot en uiteindelijk in het donker, onder een afdak in the middle of nowhere aan het schuilen waren...

Lekker op woensdagmiddag (in the heat of the day) naar Commewijne om naar Peperpot te gaan.
Peperpot is een natuurreservaat dat eindeloos groot is, vroeger is het altijd een koffie- en cacaoplantage geweest. Je kan hier heen met de taxi heen over de brug van Paramaribo naar Meerzorg, Commewijne. Dan laat je je afzetten bij Peperpot en ga je vanuit daar een wandeling maken door het reservaat.
Maar wat je óók kunt doen is gewoon met de fiets erheen. Vanaf de Waterkant pak je dan een bootje en ga je met je fiets over, vanuit daar fiets je vervolgens naar Peperpot. Dit leek ons dus de beste optie.

Laura was de hele dag vrij, maar ik moest de ochtend nog werken. Dus rond half 1 was ik thuis en lekker nog even op mijn gemak omkleden etc. Geen haast, alles rustig..
Fiets geleend van een huisgenootje, water mee, zonnebrandcrème mee, geld mee, telefoon mee en go.
Om te beginnen is het hartstikke leuk hoor om in Paramaribo te fietsen, maar je moet goed nadenken en uitstippelen waar je mag fietsen omdat veel wegen een richtingswegen zijn. Dus ook voor de fiets dus soms vraag je je ineens af waarom een auto op je af komt rijden.. dan zit je dus op de verkeerde baan.
Nou had ik het getroffen met het lenen van de fiets; ik had de lilliputterfiets. Heel lief natuurlijk dat ik hem mocht lenen.. dus mij hoor je niet klagen (beetje dan). In het begin was het ook echt nog wel grappig dat mijn hakken telkens de grond raakte en mijn knieën het stuur. Mijn rug vond het later in de rit echter niet meer zo leuk. Het zitten als een soort kromme banaan en dan fietsen is schijnbaar niet direct de beste keuze voor je rug.
Anyway, aangekomen bij de Waterkant hebben we eerst nog even lekker wat eten gehaald. Bami en een baka bana met pindasaus van de Waterkant.. oeff, daar kun je me voor wakker maken hoor.
Maar in dit geval was ik al wakker en konden we de boot op met de fietsen naar de overkant. We kwamen daar aan bij een pier waar andere bootjes stonden en liepen over de vlonder langs allemaal mannetjes die daar samen aan het chillen waren. Het voelt altijd een beetje als een attractie als je daar voor ze langs loopt en iedereen je aankijkt. Maar met een vriendelijke lach en gedag is alles goed en vertelde ze ons al hoe we moesten fietsen. Niet dat we dat goed begrepen hadden, maar gelukkig stond er nog een bord met de plattegrond zodat we daar konden kijken hoe we moesten fietsen. Daar kwamen we tot de conclusie dat we absoluut naar rechts moesten. Zo gezegd zo gedaan.. lekker fietsen naar de rechterkant. Ik merkte al een beetje dat we bergopwaarts gingen, zo heel stiekem. Maar pas toen we haast voor de brug stonden besefte ik me pas dat we verkeerd gefietst waren want zo kwamen we weer bij de brug om naar Paramaribo terug te gaan. TOP!

Daar in de schaduw dus maar even gestopt om het eten op te eten. Een bijzonder vriendelijke man, met de nadruk op bijzonder, kwam ook even langs en bood ons verschillende dingen aan. Je weet wel, of we hasj wilden.. of hij ons mocht verwennen.. je kent het wel, hartstikke normaal.
Snel weg dus om onze weg te vervolgen. We zijn een mooi straatje in gereden waar een en al rust was. Af en toe stond er een keer een huis, maar verder alleen natuur en rust. Heerlijk om daar te fietsen en de stad even achter je te kunnen laten.
Op mijn kleine fietsje ging ik achter Laura aan, vol goede moed en me helemaal kapot trappen om haar bij te kunnen houden terwijl ik de lucht in mijn band langzaam aan weg kon voelen lopen. Nou, uiteindelijk hebben we het gehaald en konden we onze fietsen neerzetten bij het museum van Peperpot. Daar hebben we onze kaartjes gekocht en zijn we de jungle in gegaan. Er zijn bepaalde paden die je kunt volgen om zo je route te lopen. Er zijn ook paden die ooit paden zijn geweest, maar nu niet meer dienen als paden of geen paden.. die zijn eigenlijk veel interessanter. Zo zijn Laura en ik een beetje hetzelfde en hoefde we elkaar alleen maar aan te kijken om te beslissen of we op het pad gingen of zelf een pad gingen maken. Zo hebben we heerlijk gelopen en genoten van de natuur. Ik vind de natuurlijk zo bijzonder, ik zou een hele dag alleen maar kunnen zitten en rondlopen en alleen maar kijken naar alles wat er gebeurd en alle geluiden die je hoort. Soms even vast in beplanting die mooie striemen op mijn huid achter hebben gelaten of over een slootje springen. Laura eerst met een mooie zuivere sprong en dan dit lompe ei die natuurlijk met en been in de sloot beland. Maar goed, klunzigheid is aandoenlijk, toch?!
Er zouden apen en andere dieren zitten dus we waren overal op voorbereid.. maar niks te zien natuurlijk. Iedereen zegt ook altijd dat je in de ochtend moet gaan want dan is de kans om apen te spotten het grootst. Maar waarom doen wat iedereen doet als je ook je eigen plan kunt trekken?!
Zo hebben we dus een tijdje rondgelopen tot we uiteindelijk apen zagen. En niet zomaar apen zagen.. we zaten als het ware tussen een apenfamilie. Overal, aan alle kanten sprongen apen. Naast ons in de bomen, over ons heen.. echt heel bijzonder. Zo zijn we een tijd lang gelopen, de apen volgend. Uiteindelijk kwamen we op een punt waar we even konden zitten. Daar zagen we ook een ander soort aap. Deze was wat groter en erg nieuwsgierig. Steeds kwam hij een stukje dichterbij, maar ook net zo hard weer terug.

Uiteindelijk besefte we ons dat het al aan het schemeren was en we nog midden in de jungle zaten en dat het misschien wel verstandig was om terug te gaan. Door het donker fietsen was sowieso geen optie plus mijn lekke band.. nee, dat werd hem niet. Gelukkig had ik goed contact met een taxichauffeur dus heb ik hem gesmst om te vragen of hij ons op kon halen met twee fietsen. Smsen was ook de enige optie aangezien mijn beltegoed zo goed als op was en Laura's beltegoed geheel op was. Perfecte timing.
Tijdens onze zoektocht naar de uitgang hoorde we in de verte al veel gerommel.. onweer. De lucht werd ook steeds donkerder en we wisten dat we moesten zorgen dat we heel snel weg moesten zijn. Uiteindelijk zette we net een voet bij het gebouw toen de regen begon. Niet zomaar regen, maar echt regen dat je de overkant amper kon zien. Daar zaten we dan.. in het donker, in de storm, met onze fietsen, in een ander district.. ideaal. Uiteindelijk zijn we opgehaald door Bryan, fietsen op het dak en gaan.
Hoe typerend weer dat ik zoiets meemaak.. maar wat een toffe middag hebben we gehad. Veel leuker dan een standaard ervaring. Laura en ik zijn dan ook wel weer echt een heel goed team hiervoor, allebei avontuurlijk en ‘het komt wel goed’. We hadden bedacht dat mensen ons ook wel zouden missen en misschien zorgen maken.. toen we thuis aankwamen was niemand er überhaupt van op de hoogte dat wij weg waren en dat we misschien wel verdwaald waren in de jungle tijdens een grote storm of nog op de fiets waren in het donker.. nehh, niemand wist ook maar ergens iets van. OK. En dat maakt het even funnier though.