Geloof me.. er heerst een vloek op het schrijven van een blog. Dit is welgeteld poging 3.. de pagina slaat het verhaal niet automatisch op en ik ben te eigenwijs om het eerst in Word te typen. Normaal gesproken kunnen mijn laptop en ik goed met elkaar overweg, maar op een of andere manier gaat telkens mis als ik een blog typ. Hij gaat ineens opnieuw opstarten, alles weg. Hij gaat ineens vastlopen, alles weg. Hij laat mij op verkeerde knopjes drukken, alles weg.
Nou deze frustratie weg is, kan ik voor de derde keer dit verhaal gaan schrijven.

3 weken geleden kwamen mijn ouders aan. Samen met twee huisgenootjes zijn we hen op gaan halen, ook hun ouders en vriendinnen kwamen namelijk in het zelfde vliegtuig.
Super leuk om ze weer te zien en te knuffelen, toch wel fijn. Vooral ook leuk om de kans te krijgen om ze alles te laten zien van mijn leventje hier. Voor mij is het al zo vanzelfsprekend hoe het leven hier gaat. Ik heb alleen nog maar positieve ervaringen gehad binnen Suriname dus dat is leuk om over te brengen.
Mijn ouders zaten in een mooi, rustig hotel dat toch dicht bij het centrum en dus dicht bij mijn huis zat. Handig om nog terug naar huis te gaan. Hoewel we geregeld hadden dat ik mocht blijven slapen wanneer ik zou willen. Thuis (Surinamethuis) heb ik niet zo’n heel geweldig matras (lees: een verdwaalde veer die wel eens in je ribbenkast prikt) en in het hotel stond een bed voor me klaar met een super goed matras.. de keuze was dus vaak snel gemaakt waar ik zou slapen. Zo voelde het voor mij ook een klein beetje als vakantie. Ik moest natuurlijk wel gewoon werken, maar heb de vrije momentjes ook lekker kunnen chillen.
Ik wilde eigenlijk zo veel mogelijk doen, maar besefte me dat het voor mijn ouders de vakantie is waarin ze moeten bijkomen van een heel jaar werken en weer moeten opladen om het komende jaar te kunnen werken. Toch hebben we genoeg gedaan. Ik heb ze vooral kennis laten maken met het Surinaamse leven, het dagelijks leven. Over de centrale markt lopen, inkopen doen, praatjes maken.. Zelf zijn ze natuurlijk ook veel op pad geweest. Bijvoorbeeld het prachtige idee hebben om in de brandende zon een wandeling te gaan maken van weet ik het hoe lang.. nou, dat zie je hier niemand doen normaal gesproken. Maar goed, als je weet dat in Nederland het vriespunt bereikt is moet je natuurlijk optimaal genieten van het weer.
De kleine regentijd zou vanaf nu, eind november, een beetje moeten beginnen. Ik merk er nog niet veel van moet ik zeggen. Gelukkig voor mijn ouders hebben ze geboekt in de juiste periode.

Verder zijn we nog op dolfijnentour geweest om, je raad het al, dolfijnen te spotten en naar een plantage te gaan. Ook zijn we met de Postboot geweest, een boot waarmee je lang gaat varen en langs verschillende plantages gaat met voornamelijk de Surinamers zelf.
Ik wilde graag de jungle laten zien, je kan hier namelijk niet geweest zijn zonder de jungle te zien. Er worden veel tours georganiseerd door touroperators, maar deze zijn duur. Ik ben een aantal keren op trip geweest en heb gezien dat het echt niet nodig is om zoveel geld te betalen. Dus wat heb ik besloten met al mijn avontuurlijkheid.. we gaan het binnenland in op eigen houtje, we regelen alles zelf.
Gelukkig heb ik hier wel wat contacten inmiddels en kan ik altijd aankloppen. Zo heeft de directeur van het internaat, mijn begeleider, met ons rond de tafel gezeten. Hij heeft uitleg gegeven hoe alles werkt en een nummer van een contactpersoon gegeven uit het dorpje waar we naartoe zouden gaan.
Het dorpje heet Jaw Jaw en ligt aan de Boven Suriname Rivier. Via de contactpersoon hebben we een naam en een nummer gekregen van een taxichauffeur. Nou, klinkt allemaal heel soepeltjes.. tot dat je weet dat we vrijdagochtend heel vroeg moesten vertrekken en we ’s avonds om 22.00u eigenlijk nog steeds niks wisten. Maar zo gaat het leven hier, alles komt uiteindelijk wel goed. Dat heb ik dan ook echt overgenomen. Ik maak me niet druk en heb vertrouwen dat het lukt. Het komt namelijk altijd wel goed.. en zo niet, dan toch. Als je deze instelling hebt, maak je je toch echt een stuk minder druk. Voor degene die mij goed kennen kun je weten dat dit in Nederland echt heel ver van me vandaan ligt.. Ik wil altijd de controle hebben en de touwtjes in handen, zo niet, ga ik stressen. Mijn stresskipperigheid is hier echt een beetje vervlogen.
Dus No Spang, het komt allemaal wel goed, we zien het morgen wel.
Vrijdagochtend 6u de wekker en op naar de Saramaccastraat, de drukke straat waar mensen vroeg in de ochtend allemaal busjes klaarmaken om naar het binnenland te vertrekken. Tevens ook de straat waar je alle inkopen kunt doen voor wat je nodig hebt in het binnenland (hangmatten, stoffen, eten, drinken, een levend kippetje.. je kent het wel) We moesten er tussen 7 en half 8 zijn, om vervolgens van chauffie te horen dat we rond 9u pas zouden vertrekken. Leuk als je Amber a.k.a. vroeg-opstaan-hater bent. Maar goed, eerlijk is eerlijk.. ik hou van de Saramaccastraat. Altijd druk, gezellig en kleurrijk. Je weet vantevoren nooit wat er gaat gebeuren.. krijg je een glimlach, een klap op je bil, een boze blik, een praatje, een grapje, wordt je tas gestolen.. hartstikke spannend.
Nee hoor, ik overdrijf. Er is niks engs of gevaarlijks aan, ik vind het gewoon gezellig. Taxichauffeurs waarschuwen dat je extra goed op je tas moet letten, maar ook hier heb ik me nog nooit onveilig gevoeld. Lach je naar de mensen en groet je ze krijg je dit zeker terug.
Oké.. de trip… Het kleine busje waar zo’n 10 man in konden was volgeladen. Wij als enige Bakra’s (Hollander) op de achterbank en verder alleen lokale bevolking. Met de spullen op het dak vastgebonden vertrekken we, op naar Atjoni aan de Boven Suriname Rivier waar vandaan de boten gaan naar verschillende dorpjes. Een rit van ongeveer 3,5 uur. We komen langs veel dorpjes waar we telkens stoppen om spullen op te halen. Geweldig om te zien, vrouwen in mooie gekleurde pangi’s (omslagdoeken), emmer op hun hoofd en baby om hun rug geknoopt.
Op Atjoni aangekomen staat de bootsman, gestuurd door onze contactpersoon, ons al op te wachten.
Op Atjoni komen we toevallig mijn huisgenootjes tegen die met een georganiseerde trip zijn gegaan naar een plekje vlakbij onze bestemming.
De boot brengt ons in een half uurtje bij de bestemming. Tussentijds weet de bootsman even niet meer waar hij ons ook alweer moet afleveren. Even een tussenstopje om naar de contactpersoon te gaan dan maar. Ik achter meneer de bootsman aan met mijn korte beentjes. 1 stap van hem waren er 3 van mij en hij had haast. Slippers maar uitgedaan en op mijn blote voeten door de kleigrond glibberen en vooral doen alsof ik het hartstikke goed kon bijhouden.
Uiteindelijk bleek dat we naar vakantieoord Djamaica zouden gaan. Een slaapplek aan de rand van het dorpje Jaw Jaw. Dat betekent dat je een gebouw hebt met wat kamers en als je een stap buiten doet ben je in het dorpje. Super leuk, uitzicht op de rivier waar lokale bevolking hun was en afwas doet. Overal lieve, kleine, mooie kindjes om je heen.
De voorzieningen zijn ook echt goed; een eigen kamer met eigen douche en toilet.. luxe! Natuurlijk wel luxe aangepast aan je omgeving dus geen warm water, beestjes, open kamers. Want het blijft Suriname en het blijft de jungle.. dan hoort het niet om allerlei luxe te hebben, hoe moet je dan een echte ervaring opdoen..
De gastvrouw van het dorpje is een lieve vrouw, tijdens de dorpswandeling laat ze ons alles zien. Mensen leven hier heel primitief, maar wel gezellig en knus. Er is een jaloersmakende rust in het dorp ondanks het ene “dj-hutje” die het hele dorp voorziet van muziek.
We komen bij een stel uit Nederland, de man is in Jaw Jaw geboren en hij is nu terug gekeerd uit Nederland met zijn Nederlandse vrouw. Ze hebben een mooi stuk grond waar ze zelf van alles op verbouwen en bouwen. Ze vertellen hoe het is om daar te wonen..
’s Avonds gaan we lekker relaxen en eten we ons zelf meegenomen eten op. Ik had mijn eigen kamer naast die van mijn ouders. Doordat aan de bovenkant alles open is hoor je alles. Leuk als je vader ’s nachts schijnt te veranderen in een soort dier.. snurken zoals je nog nooit iemand hebt horen snurken. En dat terwijl de hele rivier vol zit met brulkikkers die, geloof me, al heel erg veel lawaai maken, maar waren hier niks bij.
De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan voor een jungletour met onze eigen Tarzan. Tarzan was heel vriendelijk en lief, maar kon niet zo goed Nederlands. Veel uitleg hebben we dus uiteindelijk niet gekregen, maar hij heeft wel telkens heel lief gelachen. Toen hij zag dat we het heel warm hadden, want hallelujah wat is het toch onmogelijk warm in de jungle, heeft hij van een palmblad een waaier gemaakt.
Bij terugkomst in het dorp hebben we nog even koffie gedronken bij de bewoners en zijn toen weer terug gegaan om te baden (ofwel douchen, deze nep-Surinamer neemt alles over hoor) en zijn toen weer met de boot terug gegaan en uiteindelijk weer met de bus terug naar Paramaribo.
Hele leuke ervaring om op deze manier op pad te gaan!

Papa en mama zijn nu weer ruim een week terug in Nederland, ik heb nu inmiddels nog maar twee weken te gaan. Ik heb echt genoten dat ze hier waren, maar vind het ook leuk om zelf af te kunnen sluiten en nog even zo veel mogelijk leuke dingen te doen met mijn huisgenootjes.
Ik ga nog heel even proberen om mijn kop in het zand te steken en er niet over na te denken dat ik alweer bijna terug ga want die gedachte is echt vreselijk. Ik ga het hier echt zo erg missen.. het land, de mensen, mijn werk, mijn huisgenootjes, het weer.. Moeilijk!! Maar uiteindelijk zal het ook fijn zijn om in Nederland weer iedereen te zien en zal ik ook daar mijn draai weer gaan vinden.

Dikke lebber uit SU & tot gauw!