Wauw, wauw, wauw. Dat is denk ik de beste omschrijving van het afgelopen weekend. Wel een wauw met verschillende betekenissen. De eerste wauw staat voor de bizar mooie natuur en de rust die er in de jungle heerst. De tweede wauw staat voor het beklimmen van de Voltzberg, een wauw met liefde en een wauw met haat. De laatste wauw staat voor het tot rust komen en de mogelijkheid krijgen om na te denken over van alles en nog wat...

Oké first things first.. Vrijdagochtend werd ik met 11 andere huisgenoten om half acht opgehaald. Zo'n 1,5u op de verharde weg (dikke prima) en daarna nog zo'n 3u op onverharde weg de jungle in (iets minder prima). Bij de onverharde weg is het zo dat alles, maar dan ook alles trilt, schudt en beweegt. Het zou fijn zijn als het dan ook een soort trilplaat effect zou opleveren zodat alles meteen strak getrokken wordt. Nou, helaas.. alles is nog steeds even flubberig.Zo af en toe word je ook nog een keer gelanceerd, maar het heeft echt zeker wel wat, zo'n rit. De stoffige wegen zorgen ervoor dat iedereen van top tot teen een oranje-bruine gloed heeft.
Na de drie uur gereden te hebben kunnen we onze lijven wat rust gunnen, we komen aan bij het Marron-dorp Witagron waar we kennis hebben gemaakt met de bewoners; Kwinti's. We hebben een rondleiding gekregen door het dorp waar ze hebben laten zien hoe er geleefd wordt. Mooi om te zien hoe deze mensen alles uit de natuur halen wat er in zit. Iedere plant wordt benut en dient ergens voor, super interessant.
Na de rondleiding worden de boten ingeladen en kan onze rivier tocht beginnen. Een nieuwe 3uur, maar dan in de boot. Zo ontzettend mooi de natuur die je ziet, de rust en de vogelgeluiden die je hoort. Ik voel letterlijk dat ik alles achter me laat. Zo nu en dan vliegt er een koppeltje Ara's over ons heen, zien we een ijsvogel, horen we apen. We komen langs een nest wilde reuze otters en ik heb een kaaiman gezien. Prima ritje lijkt me zo!

Eenmaal aangekomen op Fungu Eiland worden we verwelkomt door aapjes. De komende twee nachten ga ik slapen in een hangmat. Het huisje bestaat uit ongeveer 3 verdiepingen die geheel vol gehangen kunnen worden met hangmatten. Na wat hulp -oké, eigenlijk heb ik zelf niks gedaan- en tien keer gecheckt te hebben of de knopen echt goed vast zitten kan ik in mijn hangmat liggen met goede klamboe er omheen. Het uitzicht dat ik heb is echt bizar. Uitzicht op de rivier, uitzicht op een stroomversnelling, uitzicht op bomen vol met verschillende vogels. Wat een rust (eerste wauw).
We gaan op tijd naar bed zodat we de volgende dag uitgerust op pad kunnen gaan. Ik heb heerlijk geslapen in mijn hangmat. Af en toe wakker omdat ik op mijn buik wil liggen en nog net op tijd het besef krijg dat ik niet om kan draaien omdat ik anders mijn hangmat uit zal vallen. Gelukkig werd ik de volgende ochtend wakker, nog steeds liggend in de hangmat en geen gekke dingen gebeurd.

Oké, zaterdagochtend.. de dag dat we de Voltzberg gaan beklimmen. Een slimme meid is goed voorbereid.. vandaar dat ik mijn wandelschoenen in Nederland heb gelaten en nu de berg op moet met all stars, hartstikke handig joh.
5 minuten met de boot om vervolgens onze tour te beginnen.. 3 uur heen lopen naar de Voltzberg en 3 uur terug lopen. In totaal zo'n 14km. Al na tien minuten ben ik zeik en zeik nat van het zweet, gelukkig zie ik om me heen dat iedereen er zo bij loopt. Wat die tropische, vochtige en benauwde warmte wel niet doet met je uiterlijk. Ik laat na die tien minuten dan ook alles los en geef me over aan viezigheid en lelijkheid. De tocht is heel mooi, overal natuur en het geluid van allerlei dieren. Helaas kan ik niet echt om me heen kijken omdat er overal wortels en stenen uit de grond steken. Voor je het weet lig je op je gezicht.. vooral als je Amber heet. Maar wat erg benoemenswaardig is; ik ben de gehele tocht niet gevallen. Uiteraard wel gestruikeld, maar niet zodanig dat ik gevallen ben, applausje voor deze lomperik.
De tocht is zwaar en vergt veel van je. Doorzettingsvermogen is hierbij het sleutelwoord. Door blijven gaan en je doel voor ogen hebben. We komen na ongeveer 2u aan bij een plateau, hier heb je een mooi beeld op de Voltzberg zelf.. Nou, dat was even schrikken zeg. Een gigantische berg zie je voor je die ontzettend stijl omhoog gaat.
Nog een half uur lopen naar de voet van de berg en dan gaat het klimmen beginnen. Met klimmen bedoel ik ook letterlijk klimmen. Aan takken, stenen, lianen.. Alles aangrijpen om de klim te maken. Alle 240 meters omhoog.
De klim zelf is stijl, heftig, uitputtend en niet bevordelijk voor je hoogtevrees. Je denkt misschien aan een soort pad dat gemaakt is.. Nee, geen pad. gewoon direct een berg op lopen. Vooral niet te veel nadenken over wat er gebeurd als je je voet verkeerd neerzet en al helemaal niet te vaak naar beneden kijken.
Gelukkig zijn we met een fijne groep en helpen we elkaar letterlijk de berg op. Handen vast, tellen en gaan. Uiteindelijk is het iedereen gelukt om de top te bereiken. Wow, trots. Trots op mezelf, trots op de groep. (Tweede wauw met liefde) Het uitzicht is mooi, overal waar je kijkt zie je groen. Als je nadenkt hoeveel bebouwing er over het algemeen in de wereld is is het echt heel mooi om alleen maar jungle te zien. Mooie foto's gemaakt, wat gegeten, op adem gekomen.. het is weer tijd om de berg af te gaan. Hier moet je niet te veel over nadenken en niet te veel bij stil staan. Uiteindelijk is het gelukt en staan we weer aan de voet van de berg. En dat is het moment waarop het eigenlijk echt genoeg is geweest. Een voldaan gevoel, maar spieren die tegen beginnen te werken. En dan moet je nog de hele jungle tour terug. Nog 2,5u door de jungle met niet genoeg water meer over. Pittig!
Het was echt een zware tocht terug waarbij je iedere keer denkt er bijna te zijn en dan hoort dat je nog een uur moet. (Tweede wauw met haat) Ik heb heel wat theorieën toe proberen te passen die ik op school heb geleerd om mijn negatieve, irrationele gedachte om te zetten naar positieve, rationele. Uiteindelijk hebben we het gehaald en zijn we aangekomen bij een watervalletje waar we konden afkoelen. Semi afkoelen eigenlijk want ieder water in Suriname is lauw. En toen was daar ineens een flinke tropische regenbui waardoor het wel écht afkoelde, stortregen waar je u tegen zegt.

Uiteindelijk kwamen we weer aan bij het eiland waar we konden douchen en omkleden. Tijd om te kijken wat de schade is.. twee voeten vol met blaren.
's Avonds was er nog een cultureel feestje, een lokale band die optrad met allerlei instrumenten. Super leuk, maar dansen zat er voor mij niet meer in en ik ben dan ook verder gaan luisteren vanuit mijn hangmat.
De volgende ochtend waren mijn voeten het er niet zo mee eens dat ik opstond. De blaren schreeuwden dat ik niet meer in mijn schoenen mocht.
We zouden naar de Raleigvallen gaan, watervallen. Hiervoor zou je een uurtje moeten lopen en uiteindelijk kon je daar zwemmen. Geen schoenen dus en op slippers was het te gevaarlijk. Ik kon dus helaas niet mee, super balen natuurlijk!
Toen iedereen weg was ben ik in mijn hangmat gaan liggen en heb ik genoten van het uitzicht, de rust en de dierengeluiden. Een mooi moment om eens na te denken over het leven, wat ik wil en wat ik niet wil, welke mensen er eigenlijk om mij heen staan en aan wie ik welke waarde hecht.. mooi moment om heel wat dingen te realiseren. Even helemaal tot jezelf komen is ook heel wat waard (Derde wauw)
Ik hoop dan ook dat ik boven op de Voltzberg en in de jungle wat achter heb kunnen laten!

De terugreis was uiteraard weer van dezelfde duur, maar was naar mijn mening prima te doen. Ik was lekker uitgerust en had veel energie. In de boot lekker kletsen en in de bus hebben we een soort karaoke gehad. Gezelligheid maakt die lange, wilde rit toch wat aangenamer.
Vandaag, maandag, is het de dag van de Marron, een nationale vrije dag. Nog even een dag om te wassen en bij te komen zodat ik weer vol goede moed mijn werkweek kan beginnen.