Feit is en blijft dat het heel warm is. Wat dit dragelijk maakt is het hebben van een heerlijk, goed werkende airco in je kamer zodat je tussentijds af kan koelen. "Oh hebben jullie een Panasonic airco, die zal het wel goed doen, of niet?" aldus in huisgenootje zaterdagmiddag nog. Ja, die airco van ons doet het prima.. tot ik zaterdagnacht thuis kom van een feestje en de airco met geen mogelijkheid aan gaat.
Voor degene die mij goed kennen.. op het moment dat ik het warm heb, en dan ook echt heel erg warm, ben ik niet altijd meer even vriendelijk. Gelukkig was Kim op het feest gebleven en lag ik alleen in onze kamer. Ik hoef er denk ik niet bij te vertellen dat ik de volgende dag niet echt heel blij wakker werd. De airco besloot niet een kleine storing te hebben maar echt kapot-kapot te gaan. Gelukkig is alles nu weer opgelost en zit ik lekker onder een briesje van onze geheel nieuwe airco!!

Anyway, afgelopen week heb ik een lekker rustige week gehad. Begonnen met een dagje voorbereidend werk doen rondom school. Waarna ik de rest van de week voornamelijk gebruikt heb om uit te rusten, het fijn te hebben en te genieten (mag best).
Dinsdag hadden we het geniale plan om naar de bioscoop te gaan. We wisten al dat het op dinsdag altijd extra druk is omdat het dan goedkoper is om een kaartje te kopen. 's Middags al geprobeerd om telefonisch kaartjes te kopen.. niet mogelijk. Op goed geluk erheen dan maar. Helaas waren alle films voor de hele dag al uitverkocht. Sta je dan met je goede gedrag helemaal bij de Mall. Een McFlurry Oreo heeft dan wel weer een hoop pijn kunnen verzachten. Gelukkig konden we wel kaartjes kopen voor de dag daarna. In de bioscoop is het heel koud. Stiekem heb ik genoten van het dragen van een trui.. is vast leuk om te lezen nu het in Nederland wat meer richting de herfst gaat, niet?

Op donderdag is er vanuit de huisbaas een kookavond georganiseerd. Hoe leuk is dat.. leren om al die mega lekkere dingen te bereiden zodat ik het thuis ook zou kunnen maken. Nou, onze Amber is toch net niet zo handig in het bereiden van die dingen als een Surinaamse vrouw, dat blijkt maar weer. Baka bana (gebakken banaan met pindasaus), bara's en aubergine in een soort deeglaagje.. Zie je, helaas werkt ook mijn brein niet dusdanig dat ik alles kan onthouden, zo is zelfs de naam van het gerechtje me ontglipt. Gelukkig krijgen we de recepten nog via mail zodat ook deze stumpert het gewoon kan proberen te maken. Het was in ieder geval super lekker!

Ik ben deze week ook begonnen met werken op mijn stageplaats. Op zaterdagavond begon het met een vergadering met alle collega's. Ik voelde me een beetje onwennig en was me ontzettend bewust van het feit dat ik de 'nieuweling' was. Er was nog een stagiaire uit Nederland van Surinaamse afkomst. Er wordt tijdens de vergadering soms Sranan gesproken. Met mijn heerlijke mutsenhoofd heb ik niet iedere keer door wanneer dit gesproken wordt, maar denk ik gewoon dat ik iets niet goed verstaan heb.. ik lach dan een beetje schaapachtig mee. Totdat de directeur er even een momentje voor pakte om zich te verontschuldigen dat niet altijd alles in het Nederlands gaat en wanneer ik iets niet begrijp ik de vertaling mag vragen. Oeps.. niet zomaar mee lachen, maar echt goed opletten dus.
Gelukkig is iedereen heel vriendelijk en flexibel, dit geeft een fijn gevoel om te beginnen. Wel bereid iedereen me voor dat het pittig voor me gaat worden omdat ik de taal niet spreek en blank ben, niet iedereen zal dit zo makkelijk accepteren en dingen van me aannemen.. oei, spannend.

Op zondag komen de jongeren vanuit het binnenland naar het Internaat en zit voor hen de vakantie erop. We worden uitgenodig bij de binnenkomst te zijn en hebben vooral een observerende rol. Interessant om te zien hoe alles werkt. Daarbij vond ik het moeilijk om te zien dat ouders hun kinderen komen brengen en afscheid nemen. Voor de jongeren die nieuw zijn is het de eerste keer in een geheel nieuwe omgeving, je kent niets en niemand en laat je ouders achter. Het moment van afscheid kon ik me plaatsvervangend verdrietig voelen. Maar zolang zij niet huilen zal ik het ook maar niet doen, zou een beetje gek zijn.
Dat maakt ook dat ik de jongeren respecteer en kan inzien wat voor stap het is. Wat je dan over moet hebben om naar school te gaan kunnen wij ons in Nederland niet indenken. Te vanzelfsprekend dat je met je fietsje 5 minuten verwijderd van je huis naar school gaat. En is het dan 15 minuten fietsen kunnen we lekker zeuren.. Hier moet je je woonomgeving en alles wat je lief hebt verlaten om aan je toekomst te werken en de kans te kunnen pakken om naar school te gaan.

Ja, ik besef me zo nu en dan wel dingen, zo zie je. Gelukkig heb ik veel ruimte om over heel veel dingen na te denken, heel fijn!

Ik ga spannende en zeer uitdagende weken tegemoet als ik mijn collega's en de directie mag geloven..
Uitdaging, uitdaging, uitdaging, altijd weer die uitdaging aangaan. Op het moment zelf vraag ik me soms af waarom ik niet gewoon voor iets "simpelers" gekozen heb. Maar nee, zo zit ik niet in elkaar, geloof ik.

Verder aanstaand weekend weer met een groep mensen uit het huis op driedaagse trip.. Het binnenland weer in om een Marrondorp te bezoeken, de Voltzberg beklimmen en naar de Raleighvallen. En oja, tussendoor ben ik ook nog een keer jarig. Nou, we gaan het allemaal maar weer beleven!